چگونه طرح جاه‌طلبانهٔ «شهر جنگلی» در انگلستان می‌تواند به واقعیت تبدیل شود
ائتلاف فراحزبی پشت این پیشنهادها امیدوار است طرح سازگار با محیط‌زیست برای یک میلیون نفر پیش از پایان دهه آغاز شود
در چند سال آینده می‌توان کارهای خاکی را برای شهری از چوب آغاز کرد؛ شهری در میان بزرگ‌ترین ذخیره‌گاه طبیعت نوینی که در دهه‌ها در انگلستان ایجاد شده است، با خانه‌های چهار خوابه به قیمت ۳۵۰٬۰۰۰ پوند برای فروش.
اگرچه به‌نظر می‌رسد بیش از حد خوشایند باشد، ائتلاف فراحزبی کمپین‌کنندگان در تلاش است «شهر جنگلی» را برای مسکن یک میلیون نفر به واقعیت تبدیل کند و ساخت‌وساز آن تا پایان این پارلمان آغاز شود. این نخستین پروژهٔ مشابه در انگلستان از زمان شهر جدید میل‌تون کینز در دههٔ ۱۹۶۰ است.
شیو مالیک، نویسنده، سرمایه‌گذار و روزنامه‌نگار پیشین گاردین، طرح جسورانه‌ای را ارائه داد. او در سال‌های اخیر دربارهٔ معضل سخت‌گیرانهٔ نسل میلنیال در زمینهٔ مسکن و بدهی می‌نوشت و به این واقعیت اشاره کرد که ساختن زندگی به‌مانند نسل‌های پیشین به‌طرز شگفت‌انگیزی دشوار است. اکنون او در صدد تبدیل ایده‌های خود به واقعیت است.
«هیچ‌کس این کار را تا به‌حال انجام نداده – ساخت‌وساز به این شیوه که سود خالص عظیمی برای طبیعت به‌همراه دارد. ما در حال ساخت زیرساخت‌های طبیعی هستیم» او گفت.
او در حال گفتگو با بخش مسکن است و کمی پس از عمومی شدن پیشنهاد شهر جنگلی، دولت اهداف خود برای ساخت یک شبکه از «شهرهای جنگلی» در منطقه‌ای مشابه اعلام کرد.
دولت کارگر متهم شده است که طبیعت را در مقابل ساخت‌وساز مسکن قرار می‌دهد تا در تلاش برای ساخت ۱٫۵ میلیون خانه در سراسر کشور و رفع بحران مسکن باشد. وزرا در حال تصویب قانون‌گذاری جنجالی‌ای هستند که گروه‌های زیست‌محیطی می‌گویند ۵۰۰۰ سایت طبیعی را در خطر می‌گذارد.
تقریباً ۸۰۰ نفر از حامیان مالیک، از سرتاسر طیف سیاسی شامل فعالان حزب سبز و رهبران اندیش‌کده‌های راست‌گرا، پشتیبانی می‌کنند. او همچنین پاول پاولزلند، فعال محیط‌زیست و وکیل، را به عضویت در هیئت مدیرهٔ شرکت توسعه شهر آلبین (Albion City Development Corporation) دعوت کرده است، که نظارت بر این پیشنهاد را بر عهده دارد.
این شهر در شرق کمبریج خواهد بود و شامل خطوط راه‌آهن جدید، مدارس و بیمارستان‌ها می‌شود. شهر تحت یک اعتمادی زمینی جامعه‌ای – که توسط یک سازمان غیرانتفاعی رهبری‌شده توسط جامعه برای منافع ساکنان آن به‌جای سودهای تجاری اداره می‌شود – قرار خواهد گرفت. این موضوع به حفظ قیمت قابل‌توقع خانه‌ها کمک می‌کند.
خانه‌ها طبق استانداردهای سازگار با محیط‌زیست، از طراحی‌های مدولار چوبی ساخته می‌شوند و در جوامعی که «پیاده‌پسند، محیط‌های مقیاس انسانی هستند که کودکان می‌توانند آزادانه دویده؛ جهان برای آنها طراحی شده است؛ محله‌های ایمن و قابل‌پیاده‌روی» قرار می‌گیرند. به‌جای وابستگی به خودرو، برنامه‌ریزان می‌خواهند ترامواها را در سراسر شهر برقرار کنند تا مردم بتوانند از حمل‌ونقل عمومی با کیفیت بالا استفاده کنند. این شهر ۱۲٬۰۰۰ جریب جنگل بومی خواهد داشت که عمدتاً از کاشت‌های جدید برای ارتباط بخش‌های موجود جنگل تشکیل می‌شود.
اعطای اختیارات به شرکت توسعه‌ساز مانند آنچه برای ساخت میل‌تون کینز، کناری وارف و زیرساخت‌های المپیک اعطا شده، می‌تواند هزینه خانه‌ها را کاهش دهد، زیرا آنها به‌صورت مقیاس‌دار ساخته می‌شوند؛ و قانون‌گذاری ویژه هزینه‌های ناشی از عبور از سامانهٔ معمول برنامه‌ریزی را صرفه‌جویی می‌کند.
مسائل دیگری نیز برای رفع وجود دارد، به‌ویژه اینکه شرق آنجلیا یکی از کم‌آب‌ترین مناطق کشور است. مالیک می‌گوید در کنار ساخت شهر، توسعه‌دهندگان «جریان‌های سنگ‌چرسی را احیا» و «زیرساخت‌های آب را بسازند»، مانند مخازن ضروری. او افزود: «در این طرح پول کافی وجود دارد تا این مشکلات آب را برای شرق آنجلیا و مردم اطراف شهر حل کند، نه فقط برای داخل شهر».
آنها همچنین قصد دارند بر روی اراضی کشاورزی ساخت و ساز کنند. مالیک می‌گوید: «[نویسندهٔ گاردین] جورج مونیوت چند سال پیش من را به این راه هدایت کرد – این فقط زمین صنعتی سبز است و برای طبیعت بسیار مضر است».
پیشنهاد این است که بر روی زمین‌های عمدتاً کشاورزی صنعتی ساخته شود؛ که به گفته مالیک، غالباً استریل هستند، پس از اینکه به‌صورت منظم با کود و سموم کشاورزی پر می‌شوند و از طبیعت خالی‌اند.
به‌جای این مزارع می‌توانند به‌جای آنها، خانه‌های ضروری ساخته شوند و همچنین زیستگاه حیات‌وحش فراهم شود، تا مردم بتوانند نزدیک‌تر به طبیعت زندگی کنند. مطالعات متعدد نشان داده‌اند که بسیاری از افراد در مناطق شهری در «بیابان‌های طبیعی» زندگی می‌کنند؛ فضاهای سبز در دسترس نیستند، در حالی که مزایای جسمی و روانی صرف وقت در پارک‌ها، جنگل‌ها یا سواحل به‌خوبی شناخته شده است.
پولزلند گفت: «به‌نظر من سؤال این است که آیا می‌توانیم آنچه برای داشتن یک جامعهٔ سالم و شاد برای انسان‌ها لازم است، بسازیم، در حالی که یا طبیعت را تخریب نکنیم یا ایده‌آلاً آن را بازگردانیم؟ این سؤال قرن بیست و یکم است و به‌نظر می‌رسد هیچ‌کس به این سؤال پاسخ نمی‌دهد.»
در برخی از نواحی سایت پیشنهادی که قبلاً به‌عنوان مکان‌های زیست‌وحش نادر یا زیستگاه‌های مهم (سایت‌های با ارزش علمی ویژه) تعیین شده‌اند، ایدهٔ مالیک این است که دور آنها ساخت شود و جنگل‌های باستانی موجود به‌عنوان «راه‌روها» درون شهر حفظ شوند، در حالی که درختان بیشتری کاشته می‌شود تا همه را به‌هم پیوند دهد. مالیک می‌گوید: «مردم فکر می‌کنند می‌خواهیم تمام این درختان را قطع کنیم، اما نه، این یک شهر جنگلی است… به‌جای داشتن پارک‌ها، می‌گوییم ترجیح می‌دهیم جنگل داشته باشیم». او افزود: «فقط به این دلیل که «شهر جنگلی» زیبا به نظر می‌رسد نمی‌توانید خود را این‌گونه معرفی کنید».
پولزلند همچنین می‌خواهد ببیند آیا می‌توان ساخت‌وساز را به‌روش متفاوتی انجام داد؛ برای مثال، دور رودخانه‌ها رفتن و درختان موجود را حفظ کردن: «اگر این‌گونه به یک توسعهٔ حجمی عادی تبدیل شود که یک شهر بتنی در میان یک ذخیره‌گاه طبیعی بنا می‌کند، من آن را حمایت نمی‌کنم.»
راه دیگری نیز ممکن است، او گفت: «به‌نظر من ظرفیت وجود دارد تا کارها را به‌طرز متفاوتی انجام دهیم؛ با استفاده از فناوری، خلاقیت و طراحی هوشمند می‌توان شهری ساخت که طبیعت بیشتر و انسان‌ها در کنار آن حضور داشته باشند؛ به‌این ترتیب نه تنها طبیعت، بلکه زیبایی بیشتری نیز به‌وجود می‌آید. فکر می‌کنم این می‌تواند شگفت‌انگیز باشد… تصور کنید شهری که در اصل یک ذخیره‌گاه طبیعی است و مردم در همان ذخیره‌گاه طبیعی زندگی می‌کنند.»
برخی کشاورزان مجبور خواهند شد زمین خود را برای ساخت این شهر بفروشند، اما مالیک می‌گوید افزایش ارزش زمین به این معناست که همه به‌خوبی جبران می‌شوند.
برخی از فعالان محیط‌زیست دلیل مشارکت مدافع طبیعتی چون پولزلند را زیر سوال برده‌اند. او گفت که حضور شخصی برای نمایندگی طبیعت در چنین طرحی اهمیت دارد: «وظیفهٔ من این است که به بهترین شکل ممکن منافع طبیعت را بیان کنم. نیاز مبرمی به حضور صدای طبیعت در نظام برنامه‌ریزی وجود دارد، چرا که در حال حاضر طبیعت نماینده‌ای ندارد و تنها افرادی که معمولاً این نقش را ایفا می‌کنند، «نیمبی‌ها» (افراد محافظ طبیعت) هستند. گاهی آنها واقعاً به طبیعت اهمیت می‌دهند و گاهی از نگرانی‌های مرتبط با طبیعت برای جلوگیری از هر گونه تغییر استفاده می‌کنند.»
ممکن است وقتی هزینه‌ها در بر می‌آیند، برخی از این برنامه‌های جاه‌طلبانهٔ طبیعت کنار گذاشته شوند. اگر این اتفاق بیفتد، وکیل از مدافع به مخالف تبدیل خواهد شد: «من معتقدم راهی برای ساخت شهری که طبیعت را ارتقاء دهد وجود دارد. این کار دشوار خواهد بود؛ برای آن خلاقیت، شجاعت و برخی مشکلات نیاز است، اما امکان‌پذیر است و اگر آنها این کار را نکنند، من صراحتاً علیه آن صحبت خواهم کرد.»
وزارت مسکن، جوامع و دولت محلی برای دریافت اظهار نظر تماس گرفته شده است.