در کوه‌های شمالی آلپ‌های ژاپن، ساکنان برای محافظت از خانه‌ها و مزارع خود با میمون‌ها مبارزه می‌کنند
آزمینو، ژاپن (AP) — در دامنه‌های کوه‌های شمالی ژاپن، مردم در حال تعقیب میمون‌ها هستند.
با پوشیدن جلیقه‌های نارنجی روشن، انسان‌ها زنگ‌ها را به صدا در می‌آورند، سوت می‌زنند و با چوب‌های پیاده‌روی سنگ‌ها و درختان را می‌کوبند تا میان بامبو و بوته‌ها عبور کنند. با استفاده از ردیاب‌های GPS، حرکات میمون‌ها را دنبال می‌کنند و از طریق رادیو با هم‌تیمی‌های خود ارتباط برقرار می‌سازند تا زمانی که نزدیک می‌شوند، به سرعت به سمت آنها حرکت کنند. هدف این است که حیوانات را به سمت کوه‌ها برگردانند و از مزارع و خانه‌ها دور نگهدارند.
حدود ۹۰ کیلومتر (۵۵ مایل) به جنوب، پارک میمون جِگوکودانی سالانه بیش از ۲۰۰٬۰۰۰ بازدیدکننده جذب می‌کند — نیمی از آنها از خارج از کشور — که برای دیدن همین گونه میمون‌ها که در چشمه‌های گرم غوطه‌ور می‌شوند، می‌آیند.
اگرچه بامبوس‌های ژاپنی توسط گردشگران دوست‌داشتنی محسوب می‌شوند، اما بسیاری از ساکنان محلی آنها را می‌ندایند.
آسیب‌های مالی که این میمون‌ها وارد می‌کنند نسبت به ضررهای ناشی از خرس وحشی، گوزن و کلاغ‌ها کم است. اما میمون‌ها به‌تدریج برای کشاورزان و ساکنان محله‌های نزدیک به کوه‌ها مزاحمت ایجاد می‌کنند؛ آنها به خانه‌ها نفوذ می‌کنند، غذاها را می‌دزدند و محصولات کشاورزی را تخریب می‌نمایند.
در سال ۲۰۲۲، وزارت کشاورزی ژاپن گزارش کرد که خسارت کل محصول‌های کشاورزی ناشی از حیوانات وحشی، از جمله میمون‌ها، به ۱۵٫۶ میلیارد ین (معادل ۱۰۰ میلیون دلار) رسیده است؛ که حدود ۷۰٪ این خسارت را گوزن‌ها، خرس‌های وحشی و بامبوس‌ها به خود اختصاص داده‌اند.
در این میان، تیم تعقیب میمون‌ها به‌کار گرفته شده است؛ حدود ۵۰ کارمند کشوری پاره‌وقت و حقوق‌دار که سعی در کنترل میمون‌ها دارند.
قبل از ۲۰۲۳، تقریباً تمام میمون‌های موجود در منطقهٔ آریاکه، یکی از بخش‌های شهر آزومینو، در داخل شهر زندگی می‌کردند و تنها ۱٪ آنها در کوه‌ها ساکن بودند، گفت ماسایا میاکه که پنج سال پیش به آزومینو نقل مکان کرد و اکنون رهبر این تیم است. بر پایهٔ آمار شهر، بامبوس‌ها حدود نیمی از زمان خود را در تپه‌ها می‌گذرانند و بقیه در روستاها، که این پیشرفت را میاکه و شهرداری هر دو به تلاش‌های تیم نسبت می‌دهند.
«ما فقط آنها را به جایی که باید باشند برمی‌گردانیم»، میاکه گفت. «بطبیعی، غذا در روستا مغذی‌تر و خوشمزه‌تر است. آنها فقط به‌دلیل بازیگوشی نیستند؛ بلکه فقط برای غذا خوردن به پایین می‌آیند.»
در جست‌وجوی روش مناسب برای کنترل میمون‌ها
تاکومی ماتسودا اولین تجربهٔ خود را با میمون‌ها زمانی داشت که آنها به خانه‌اش نفوذ کردند، پس از اینکه او و پدرش ده سال پیش به آزومینو نقل مکان کردند.
امروزه او زود بیدار می‌شود تا میمون‌ها را مشاهده کند و پست‌هایش در اینستاگرام بیش از ۶۰٬۰۰۰ دنبال‌کننده جذب کرده‌اند. عکس‌ها و فیلم‌های او میمون‌ها را نه به‌عنوان آفات یا حیوانات خانگی، بلکه به‌عنوان موجودات وحشی به تصویر می‌کشند.
«می‌خواهم تا جایی که ممکن است رفتار صلح‌آمیز میمون‌ها در زیست‌گاه طبیعی‌شان را به مردم بگویم»، او به خبرگزاری آسوشییتد پرس گفت.
یک صبح زمستانی در دل کوه‌ها، ماتسودا با یک شکارچی ملاقات کرد که مجوز کشت میمون‌ها را داشته و آزومینو جمعیت حدود ۶۰۰ میمون در شهر را برآورد می‌کند. گرفتن میمون‌ها توسط سازمان‌های شکار با اجازه دولت انجام می‌شود.
«وقتی از او پرسیدم چرا آن میمون خاص را کشید، گفت فقط به این دلیل که او را دیده بود»، ماتسودا اظهار کرد.
«او به این نکته فکر نکرده بود که آیا میمون از گروهی است که به سکونتگاه‌های انسانی نفوذ کرده، مزارع را تخریب کرده یا به‌تصادف به انسان‌ها حمله کرده، یا اینکه از میمون‌های ساکن عمیق در جنگل است.»
این موضوع ماتسودا را به پرسش دربارهٔ رویکرد شهر واداشت. «امروزه در ژاپن، نظرات به دو سمت قطبی تقسیم شده‌اند؛ یا «یک میمون هم نباید کشته شود» یا «همه باید کشته شوند»،» او گفت. «من مخالف نابودی بی‌دلیل حیات هستم و به دنبال اتخاذ تدابیر مؤثری هستم تا مجبور به کشتن مداوم میمون‌ها نشویم.»
«کشتار می‌تواند مشکل را تشدید کند»
تیم تعقیب میمون‌ها در تمام طول سال به گشت‌زنی در تپه‌ها می‌پردازد. علیرغم تلاش‌های این گروه برای دور نگه داشتن میمون‌ها از مراکز سکونت انسانی، درخواست‌های کشیدن تعداد زیادی میمون در حال افزایش است.
«یک مرگ سریع و بدون درد، توسط فردی ماهر، آخرین مهربانی است که می‌توانیم عرضه کنیم»، یویچی تسوجیتانی، عضو شورای شهر آزومینو گفت. او تخمین می‌زند که برای حذف کامل بامبوس‌ها از مناطق نزدیک به انسان‌ها دو تا سه سال زمان خواهد برد.
اما براساس نظر زیست‌شناس شگهی‌کی ایزومیااما از دانشگاه شینشو نوگانو، تلاش برای کشتار بامبوس‌ها ممکن است مشکل را تشدید کرده باشد. وقتی کل یک گروه حذف می‌شود، گروه‌های همسایه به‌جای آن می‌آیند و کاهش اندازه گروه‌ها میمون‌های باقی‌مانده را به عمق بیشتر مزارع سوق می‌دهد.
«بخشی از مشکل این است که قانون‌گذاران زمان کافی ندارند و از آنها خواسته می‌شود نتایج سریع ارائه دهند»، تاکایو سُما، پژوهشگر پریمات‌ها در دانشگاه کیوتو گفت. «اما بوم‌شناسی این‌گونه کار نمی‌کند. بامبوس‌ها تقریباً ۲۰ سال زندگی می‌کنند، بنابراین ما باید رویکردی بلندمدت اتخاذ کنیم.»
درگیری‌های بیشتری بین انسان و میمون‌ها محتمل است
مایکل جانسون، استاد بازنشستهٔ زبان انگلیسی که از ۲۰۱۱ در آزومینو ساکن است، گفته است که میمون‌ها چهار بار به خانه‌اش نفوذ کرده‌اند. یک حملهٔ سال ۲۰۲۱ توسط ۱۲ میمون منجر به پاک‌سازی پنج ساعته شد؛ پس از اینکه آنها بر تخم‌مرغ، نان، غلات، میوه و تقریباً تمام چیزهای قابل مشاهده غارت کردند.
«آنها به داخل بوربن نفوذ نکردند»، جانسون با شوخی گفت.
«من رفتن به شهرداری را متوقف کردم»، او در اشاره به تلاش‌های محلی برای مواجهه با میمون‌ها با آتش‌بازی‌های راکتی رایگان و اجارهٔ اسلحه‌های هوایی به مدت یک ماه گفت. «چه فایده‌ای دارد؟ به نظر من سِلِنگ من بهتر است، اگرچه آنها به‌اندازهٔ کافی هوشمند هستند که از محدودهٔ من دور بمانند.»
این گونه در سال ۱۹۴۷ به‌منظور بازسازی جمعیت خود پس از کشت‌عام وسیع در دوران جنگ جهانی دوم، وضعیت حفاظتی دریافت کرد.
ایزومیااما، استاد دانشگاه شینشو، پیشنهاد می‌کند که پوشش گیاهی نزدیک به مزارع حذف شود، موقعیت میمون‌ها با استفاده از قلاده‌های GPS، آنتن و متر سر و صدا در گوشی‌های هوشمند همان‌گونه که تعقیب‌کنندگان میمون انجام می‌دهند، مشخص شود و موانع برقی نصب گردد.
کازوئو ماتسودا، یک کشاورز سیب که برای ملک خود حفاظ‌های برقی نصب کرده، اعلام کرد که این حفاظ‌ها میمون‌ها را از پایین آمدن از کوه و ورود به باغ خود منع می‌کنند، اما هزینه نگهداری آنها گران است.
شیگرُ ماروایاما، معلم بازنشسته و عضو تیم تعقیب میمون که در همین‌زمان سیب و بلوبری می‌کارند، گفت سگ‌ها در دور کردن میمون‌ها بهتر از انسان‌ها عمل می‌کنند.
«وقتی مردم به دنبالشان می‌روند، میمون‌ها فقط به ما تمسخر می‌کنند، مثل اینکه «بیا، امتحانم کن»،» گفت تاکاهیرو ایسوموتو که سگ‌ها را برای دفع میمون‌ها، خرس‌ها، خرس‌های وحشی و گوزن‌ها آموزش داده است.
در یک معبد جنگلی، تیم میاکه یک استراحت کوتاه داشت. تنها پس از چند دقیقه‌ای که از آنها دور شدند، میمون‌ها به سقف معبد برگشتند تا انسان‌های زیرزمینی را زیر نظر بگیرند.
«حالا تقریباً برعکس شده است – گویی ما تیمی هستیم که میمون‌ها را تعقیب نمی‌کند»، رئیس تیم با شوخی گفت.