‘گردن‌هَشینگ’: آیا شرکت‌ها درباره تعهدات اقلیمی ساکت می‌مانند؟
(AFP/ گِتی ایمیجزبا فراخوان دونالد ترامپ برای «برو حفاری، عزیزم، برو حفاری» و تغییرات گسترده در سیاست‌های زیست‌محیطی، به این نکته اشاره شده است که برخی شرکت‌ها درباره تعهدات اقلیمی خود کمتر صحبت می‌کنند. اما حقیقت پشت این روند، بسیار پیچیده‌تر از آنچه در ابتدا به نظر می‌رسد، است.
این روند به‌تدریج پیش رفت، سپس ناگهان.
یک ائتلاف از بانک‌های متعهد به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در اوایل سال، نزدیک به زمان به‌دست‌گیری قدرت توسط دونالد ترامپ، چندین عضو بزرگ خود را از دست داد. چند ماه پس از آن، ائتلاف بانکی Net Zero Banking Alliance هدف بلندپروازانه‌ترین خود را رها کرد: تعهد به محدود کردن افزایش دمای جهانی به ۱٫۵ درجه سلسیوس.
سپس در اوایل اکتبر، این ائتلاف که در سال ۲۰۲۱ تأسیس شده و در اوج خود نزدیک به ۱۵۰ عضو شرکتی داشت، به اتفاق آرا تصمیم به انحلال کامل گرفت.
به‌ظاهر، انحلال آن به‌نظر می‌رسید که به‌دلیل تغییرات گسترده در سیاست‌های زیست‌محیطی، که از کاخ سفید به‌سراغ سایر نهادها سرازیر می‌شد – فراخوان ترامپ برای «برو حفاری، عزیزم، برو حفاری» و مبارزه حزب جمهوری‌خواه با شرکت‌ها و مؤسسات «بیدار» – باشد.
یک موج از گزارش‌ها نشان داد که رئیس‌جمهور ایالات‌متحده به شرکت‌ها زمینه‌ای می‌دهد تا تعهدات سبز خود را به‌پایان برسانند. و عناوین متعدد دیگری حاکی از این بود که برخی دیگر سیاست‌های اقلیمی خود را پنهان می‌گذارند تا از خشم رئیس‌جمهور دوری کنند.
این روند دوم به‌عنوان «گرین‌هَشینگ» شناخته می‌شود – کم‌اهمیتی عمدی به تعهدات اقلیمی. اما کارشناسان و پژوهشگران فعال در این زمینه می‌گویند که تصویر کامل بسیار پیچیده‌تر است و پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری ایالات‌متحده سال گذشته ریشه دارد.
در حقیقت، مفهوم گرین‌هَشینگ اولین بار در سال ۲۰۲۲ توجه عمومی گسترده‌ای به خود جلب کرد، زمانی که مشاوره آب‌وهوایی سوئیسی South Pole آن را به‌عنوان یک روند در گزارش سالانه خود معرفی کرد و دریافت که یک‌چهارم شرکت‌های مورد بررسی، «اهداف کاهش انتشار مبتنی بر علم» را تعیین کرده‌اند، اما برنامه‌ای برای اطلاع‌رسانی عمومی درباره آن ندارند.
این موضوع از آن زمان به‌عنوان یک الگو تکرار می‌شود. در اوایل سال ۲۰۲۴ – یک سال کامل پیش از به‌دست گرفتن قدرت توسط ترامپ – South Pole دریافت که نزدیک به نیمی از شرکت‌ها در ارتباط دادن تعهدات اقلیمی خود با مشکل مواجه‌اند، به‌دلیل قوانین جدید، سازوکارهای انطباق و فقدان اطمینان.
گزارش اخیر South Pole که اوایل امسال منتشر شد و بر مؤسسات مالی متمرکز بود، اشاره دارد که بیانیه‌های کلی ریسک جایگزین برنامه‌های دقیق ریسک اقلیمی شده‌اند. اما مقررات پیچیده – نه سیاست‌های حامی حفاری نفت – ممکن است دلیل این وضعیت باشد. شرکت‌ها، به گفته این مشاوره، «در یک چشم‌انداز پیچیده حرکت می‌کنند که می‌توانند به‌دلیل گفتن کم‌نقاشی یا بیش از حد صحبت کردن تحت تعقیب قضایی قرار گیرند».
«اگر کمی به‌صورت کلی نگاه کنیم می‌توان گفت که نظارت بیشتر شرکت‌ها را وادار به احتیاط و استناد به شواهد در ادعاهایشان کرده است – که این نکته‌ای مثبت است»، می‌گوید نادیا کاهکونن از South Pole.
«اما ممکن است تعادل کمی بیش از حد به یک سو رفته باشد و برخی تصمیم گرفته‌اند که سکوت کنند.»
South Pole اشاره می‌کند که گرین‌هَشینگ می‌تواند به «ضعیف‌سازی اعتماد و شفافیت» منجر شود.
اما آن‌ها همچنین دریافتند که حدود نیمی از شرکت‌های مالی قصد دارند ارتباطات خود درباره استراتژی‌های خالص‌صفر کربن را افزایش دهند – که مفهوم حاکمیت سکوت سبز در دنیای شرکت‌ها را پیچیده می‌کند.
در همان زمان، به‌نظر می‌آید بسیاری از شرکت‌ها تعهدات سبز خود را گسترش می‌دهند نه کاهش می‌دهند. پژوهشگران هاروارد به‌تازگی ۷۵ شرکت برتر جهانی را پیش و پس از انتخابات ایالات‌متحده سال گذشته بررسی کردند. تنها ۱۳ درصد از آنان تلاش‌های پایداری یا پیام‌های عمومی خود درباره مسائل سبز را کم کردند، در حالی که ۳۲ درصد در واقع سرعت این تلاش‌ها را افزایش دادند.
Getty Imagesغول حسابداری PwC در گزارش جدید خود با عنوان «State of Decarbonization» اعداد مشابهی یافت که نشان می‌دهد شرکت‌های کوچک‌تر به‌طور فزاینده‌ای به تعهدات اقلیمی روی می‌آورند و به‌طور کلی شرکت‌ها حتی پس از تعویض مدیرعامل، به برنامه‌های خود پایبند می‌مانند – نشانه‌ای که شرکت می‌گوید سیاست‌های پایداری در حال تبدیل به یک بخش ثابت و نه مجردی گذرا هستند.
کارشناسان چندین دلیل محتمل برای نوسان در ارتباطات شرکت‌ها درباره مسائل سبز شناسایی کردند – از جمله روحیه پس‌آپیدمی برای اقدام اقلیمی و شتابی که از اجلاس COP26 در گلاسگو در نوامبر ۲۰۲۱ به‌دست آمد و هوسی ایجاد کرد که با گذشت زمان کم‌رنگ شد.
Getty Imagesو شرکت‌هایی که در سکوت می‌مانند معمولاً دلایل خاصی برای این کار دارند – به‌ویژه ترس از اتهام «گرین‌واشینگ» – یعنی انتشار بازاریابی جذاب که سعی می‌کند شرکت را بیش از حد دوستدار محیط‌زیست نشان دهد.
سال گذشته، پژوهشگران دانشگاه پورتسموث و دانشگاه بث در بریتانیای کبیر صدها هتل و کسب‌وکار مهمان‌نوازی را بررسی کردند و دریافتند که گرین‌هَشینگ شیوع دارد – به‌طوری که تعداد کمی از این شرکت‌ها در کانال‌های عمومی شبکه‌های اجتماعی خود به‌صورت گسترده درباره ابتکارات زیست‌محیطی خود صحبت می‌کردند.
هنگامی که به‌عمق بیشتری کاوش کردند، دریافتند که ترس از اتهام عمومی «گرین‌واشر» عامل اصلی است.
«مدیران بر این باورند که پایداری بخش مهمی از کسب‌وکار است»، می‌گوید مارتا نیِتو‑گارسیه، مدرس ارشد بازاریابی در دانشگاه پورتسموث و یکی از پژوهشگران این پروژه. «اما روش ارتباطی آن‌ها درباره سیاست‌هایشان واضح نیست.»
برخی از مدیران نیز از کارآمدی و جزئیات سیاست‌های سبز خود اطمینان ندارند.
«ممکن است نگران باشند که نتوانند به‌دقت، به‌عنوان مثال، مقدار انرژی تولیدی توسط پنل‌های خورشیدی هتل خود را محاسبه کنند»، می‌گوید نیِتو‑گارسیه. «اگر این داده‌ها در دسترس نباشند، تمایلی به گفتگو ندارند.»
واکنش منفی به ESG (سیاست‌های محیط‌زیست، اجتماعی و حاکمیتی) وجود داشته و این مسلماً باعث آنچه در ایالات‌متحده می‌بینیم، می‌شود – جاشوا هیلتون
با در نظر گرفتن این نکته، سیاست زیست‌محیطی ایالات‌متحده قطعاً تأثیر داشته است، به‌قول جاشوا هیلتون، استاد دانشگاه گرند ولی استیت در میشیگان که پژوهش‌های متعددی درباره گرین‌هَشینگ انجام داده است.
«واکنش منفی به ESG (سیاست‌های محیط‌زیست، اجتماعی و حاکمیتی) وجود داشته و این قطعاً عامل آنچه در ایالات‌متحده می‌بینیم است»، می‌گوید پروفسور هیلتون. «سیاست فدرال به‌سرعت از حامی ESG به مخالف ESG تغییر کرده است» تحت دولت جدید ترامپ.
اما او نیز به پیچیدگی مقررات اشاره می‌کند، نه تنها از سوی دولت فدرال آمریکا بلکه از ۵۰ ایالت مختلف که در چند سال اخیر صدها لایحه ضد‑ESG پیشنهاد شده‌اند.
«شرکت‌ها واقعاً به بزرگ‌ترین ایالات اهمیت می‌دهند؛ به‌عنوان مثال، تگزاس و کالیفرنیا در مسیرهای مخالف در مورد ESG حرکت می‌کنند»، او می‌گوید. «این یک محیط گیج‌کننده ایجاد می‌کند.»
در اروپا، شرکت‌ها با دستور کار تحول سبز (Green Transition Directive) اتحادیه اروپا که سال آینده به‌اجرا خواهد رسید، دست و پنجه نرم خواهند کرد؛ این دستورالعمل شامل مقررات ضد‑گرین‌واشینگ و الزام به برچسب‌گذاری بیشتر درباره پایداری محصولات است.
پروفسور هیلتون همچنین اشاره می‌کند که برخی از گرین‌هَشینگ می‌تواند به دلایل خاصی بازگردد.
در یک مثال که او از حدود دو دهه پیش ذکر کرد، تولیدکننده تراشه‌های کامپیوتری AMD پس از انتقادات پیرامون تأثیرات زیست‌محیطی کمپوس جدید خود در تگزاس، نمایش عضویت خود در شاخص پایداری داو جونز را متوقف کرد. پس از فروکش کردن این جدل و پس از این‌که شرکت تعهدات بیشتری در زمینه انرژی‌های تجدیدپذیر و سایر سیاست‌های زیست‌محیطی کرد، AMD دوباره به‌طور فعال درباره عضویت خود در این شاخص صحبت کرد.
«زمانی که فشارهای ذینفعان، دعاوی قضایی یا تحریم‌ها رخ می‌دهد، می‌تواند شرکت‌ها را برای مدتی سکوت کنند»، او می‌گوید.
و برای پیچیده‌تر کردن تصویر، مطالعات دیگری نشان داده‌اند که میزان گرین‌هَشینگ احتمالاً بیش از حد بزرگ‌نمایی شده است.
مؤسسه NewClimate، یک سازمان غیرانتفاعی سیاست‌گذاری و پژوهشی مستقر در آلمان، سیاست‌های اقلیمی ۷۰ شرکت را تحلیل کرد و دریافت که شرکت‌های بزرگ «ادعاهای نامعتبر دربارهٔ کربن‌نِیستی را پس می‌کشند».
پژوهشگران NewClimate استدلال می‌کنند که بحث دربارهٔ میزان گرین‌هَشینگ سرنگون‌کننده است. در عوض، تحلیل‌گر توماس دی می‌گوید که شرکت‌ها درک واقع‌بینانه‌تری از اهداف اقلیمی خود پیدا می‌کنند و بسیاری از خرید تعادل‌سازهای کربن به تمرکز بر کاهش انتشار تغییر مسیر داده‌اند.
او می‌گوید: «حدود دو یا سه سال پیش، تحول واقعی در درک اعتبار ادعاهای بی‌طرفی اقلیمی و کربن‑نِیستی رخ داد و بسیاری از این ادعاها ناکافی بودند.»
Getty Imagesمؤسسه NewClimate می‌گوید که کاهش ادعاهای بی‌اساس دربارهٔ احتمال ضعف سیاست‌های اقلیمی باید به‌عنوان گامی به سوی شفافیت بیشتر مورد استقبال قرار گیرد.
اما علیرغم دیدگاه‌های متفاوت دربارهٔ ارتباطات شرکتی، توافق گسترده‌ای بین کارشناسان وجود دارد که پایداری به‌تدریج در سیاست‌های شرکتی و تصمیم‌گیری‌های هیئت‌مدیره گنجانده می‌شود.
در حالی که عدم قطعیت سیاسی به‌نظر می‌رسد ادامه یابد، هر دوره‌ای از سکوت در سیاست‌های اقلیمی می‌تواند یک نقطه‌گذاری موقت باشد نه نشانه‌ای از جهت‌گیری بلندمدت. به‌طور کلی، مصرف‌کنندگان به‌طور فزاینده‌ای به‌دنبال شرکت‌های سبزتر می‌گردند و پایداری می‌تواند هم برای بهبود عملکرد مالی شرکت و هم برای نفع عمومی مفید باشد.
«گرین‌هَشینگ به‌طور کلی یک استراتژی کوتاه‌مدت است»، می‌گوید هیلتون. «در درازمدت واقعاً منطقی نیست.»
—