مقامات اوتاوا برای حذف جریان شگفت‌انگیز هزاران ماهی طلایی در حوض تصمیم گرفته‌اند
آفت ماهی‌های طلایی تبدیل به مسأله‌ای افزایشی شده است؛ چرا که مالکان حیوانات خانگی این ماهی‌ها را به‌صورت عمدی در آب‌های گرم‌تر رها می‌کنند.
لیلند سکو در تورنتو
مقامات شهر پایتخت کانادا، اوتاوا، برنامه‌ریزی کرده‌اند تا هزاران ماهی طلایی وحشی را از یک حوض آب‌ریز حذف کنند؛ تصمیمی که گسترش فراگیر این گونه در سراسر منطقه را نشان می‌دهد.
اوایل سال جاری، کارکنان شهر ۵۰۰۰ ماهی را از پارک جشن شهر برداشتند. اما برآورد می‌شود که حدود ۱۰۰۰ ماهی دیگر هنوز در آب زنده هستند.
بر اساس رهنمودهای وزارت منابع طبیعی و جنگلداری انتاریو، می‌توان ماهی‌ها را با استفاده از خنک‌سازی ضربه‌ای، خنک‌سازی الکتریکی یا روش پیتینگ از بین برد.
«واقعیتی که حدود ۶۰۰۰ ماهی در این حوض در این سال داشته‌ایم، به‌حیرت‌انگیز است»، نماینده رئیلی بروکینتون که این منطقه را نمایندگی می‌کند، به شبکه CBC News گفت.
«این فقط یک عدد است که درک آن برای من دشوار است.»
ماهی‌های ماده طلایی تعداد زیادی بچه به دنیا می‌آورند؛ یک ماهی بالغ می‌تواند بیش از ۱۰۰٬۰۰۰ تخم بگذارد.
استیون کوک، استاد زیست‌شناسی دانشگاه کارلتون، به پخش‌کننده ملی گفت که جمعیت واقعی ماهی‌های جشن می‌تواند خیلی بیشتر از برآوردهای رسمی باشد؛ او تصور می‌کند که شاید میلیون‌ها ماهی طلایی جوان کوچک در حوض وجود داشته باشند که شناسایی نشده‌اند.
آفت ماهی‌های طلایی – گونه‌ای بومی آسیا که معمولاً در آکواریوم‌ها یافت می‌شود – تبدیل به مشکلی رو به رشد شده است؛ چرا که مالکین حیوانات خانگی این ماهی‌ها را به‌طور عمدی در آب‌های رو به گرم‌شدن رها می‌کنند.
ماهی‌های طلایی می‌توانند در آب‌های بزرگ به اندازه‌های عظیم رشد کنند، شکارچی کمی دارند و به‌سرعت تکثیر می‌شوند. این ماهی‌ها با جایگزینی گونه‌های بومی و به‌هم‌ریختن آب حوض‌ها، رشد گیاهان را مختل می‌سازند.
افزایش دماهای آب ناشی از تغییرات اقلیمی نیز محیط‌های مناسب‌تری برای این جمعیت‌ها ایجاد کرده است؛ آن‌ها از طریق مسیرهای آبی محلی گسترش یافته و به دریاچه‌های بزرگ نفوذ کرده‌اند.
مقامات کانادا و ایالات متحده از صاحبان آکواریوم‌ها درخواست کرده‌اند که از رها کردن ماهی‌های خانگی در مسیرهای آبی خودداری کنند. در مینه‌سوتا، مقامات تقریباً ۵۰٬۰۰۰ ماهی طلایی را از آب‌های محلی حذف کردند. آن‌ها هشدار دادند که ماهی‌هایی که هنگام رها شدن تنها دو یا سه اینچ طول دارند، می‌توانند به بیش از یک فوت رشد کنند.
شلبی ریسکین، بوم‌شناس دانشگاه تورنتو، گفت که حوض‌های آب‌ریز به‌تدریج به زیست‌گاه تکثیر برای ماهی‌های رها شده تبدیل شده‌اند و بازیابی اکوسیستم‌های محلی را با چالشی مواجه می‌کند.
«این مناطق سیل‌زده وجود دارند؛ من به یکی از آن‌ها در دره دون تورنتو فکر می‌کنم که به‌نظر فقط یک برکه کوچک می‌رسد؛ اما در برخی ایام سال، صرفاً پر از ماهی طلایی است»، او گفت.
ماهی‌ها می‌توانند در محیط‌های کدورت‌دار و کم‌اکسیژن به‌خوبی رشد کنند و غالباً طولانی‌تر زنده مانده و بر گونه‌های بومی غلبه می‌کنند.
«شما نگاه می‌کنید و فقط بسته‌های سیگار الکترونیکی سمی را می‌بینید که در کنار این موجودات شناور هستند. این حس همان‌طور که در نقل‌قول جف گولدبلوم از فیلم «پارک ژوراسیک» آمده است: زندگی حقیقتاً همواره راه خود را پیدا می‌کند.»