مشاجرهٔ پیرامون رودخانهٔ کلرادو فقط دربارهٔ آب نیست

منبع حیات غرب در حال خشک شدن است — و سیاست‌های ایالتی و محلی را به‌هم‌ریخته می‌کند.

توسط آنی اسنایدر

ایالت‌های غربی بر سر آیندهٔ رودخانهٔ کلرادو به مشاجره پرداخته‌اند — در حالی که حضور رئیس‌جمهور دونالد ترامپ در پس‌زمینه مشهود است.

گفتگوهای آغاز شده روز سه‌شنبه در لاس‌وگاس به تعیین این می‌پردازند که آیا دولت ترامپ باید مداخله کند و فشار سیاسی تصمیم‌گیری دربارهٔ تقسیم منابع آب در حال کاهش این رودخانه بین صنایع قدرتمند و بیش از ۴۰ میلیون نفر — جنگی که شامل ایالت‌های کلیدی آریزونا و نوادا، کشاورزان و دامداران با نفوذ سیاسی، و شرکت‌های نوظهور در زمینهٔ نیمه‌رسانا و هوش مصنوعی می‌شود.

این بزرگ‌ترین نبرد آب‌پذیرشی است که ایالات متحده در بیش از یک قرن تجربه کرده است. تا کنون امید زیادی برای یافتن راه‌حلی وجود ندارد.

در عوض، تنش‌های بومی و خط‌مشی‌های خودمحور، رهبران هفت ایالتی که آب رودخانه را به اشتراک می‌گذارند — کلرادو، یوتا، نیومکزیکو و وایومینگ در بالادست، و کالیفرنیا، نوادا و آریزونا در سمت پایین — را به جای ایجاد سازش‌های سیاسی پرخطر، به‌یکدیگر دشمنی می‌ورزند.

«سیاست آب‌ها سرگرم‌کننده نیست. هیچ‌کس نمی‌خواهد با آن‌ها سر و کار داشته باشد»، گفت کتی هوبز، فرماندار آریزونا، دموکراتی که گفت آمادگی آماده به مداخله از سوی دولت ترامپ را دارد، در مصاحبه‌ای.

دلیل این بن‌بست، هزینهٔ اقتصادی و سیاسی سنگینی است که با از دست دادن دسترسی به آب می‌آید. تنش‌های عمیق بین شهرها و مزارع در هر ایالت وجود دارد. صنایع گردشگری و فضای باز که در حال شکوفایی‌اند، با رودخانه و چشم‌انداز آن به‌هم پیوسته‌اند. و هر فرماندار مشتاق است ساکنان و صنایع جدید را به ایالت خود جذب کند.

در اینجا راهنمای POLITICO به مکان‌ها — و افراد — است که توضیح می‌دهند چرا مذاکرات به بن‌بست رسیده‌اند و چه چیزهایی می‌توانند در صورت عدم یافتن راه‌حل، به دست آورند یا از دست بدهند.

کیت گالگو

فینیکس

فینیکس به‌طور مستمر به‌عنوان یکی از شهرهای سریع‌الرشد کشور شناخته می‌شود؛ ساکنان جدید به‌دلیل هزینهٔ زندگی نسبتاً مقرون‌به‌صرفه، آفتاب فراوان و بازار کار قوی که توسط بخش فناوری پیشرفت‌کننده‌ای در حال رشد تقویت می‌شود، جذب می‌شوند.

اما این شهر که ۴۰ درصد منابع آبش را از رودخانهٔ کلرادو تأمین می‌کند، یکی از کاربران حساس‌ترین از نظر قانونی در طول مسیر آب است. این به این دلیل است که سامانهٔ کانال ۳۳۶ مایلی که جریان‌ها را از دل صحرای مرکزی آریزونا می‌کشد، اولین هدف برای کاهش تحت نظام قانونی صد‌ساله‌ای است که آب‌های غربی را تنظیم می‌کند.

این ریسک بر شانه‌های شهردار کیت گالگو، ستاره‌دار نوظهور دموکرات که نمایندهٔ یکی از رقابتی‌ترین مناطق سیاسی کشور است، سنگین می‌شود.

«[رای‌دهندگان] می‌دانند که تأمین آب ما، به‌عنوان شهری صحرایی، برای موفقیت‌مان اساسی است و واقعاً می‌خواهند رهبران منتخب برای آن بجنگند.»

مرریت لینک

گراند کنتی، کلرادو

رودخانهٔ کلرادو در پارک ملی کوه‌های راکی، شمال‑غرب بولدر، منبع می‌شود، اما جریان‌های آن تقریباً بلافاصله از مسیر طبیعی خود از طریق شیب غربی پر از کشاورزی منحرف می‌شوند. این آب به شهرهای در حال رشد در طرف دیگر تقسیم قاره‌ای می‌رسد.

گراند کنتی، که در آستانهٔ غربی این پارک قرار دارد، شامل برخی از بزرگ‌ترین انحرافات آب ایالت است.

این موضوع نقطهٔ حساس برای ساکنان از جمله کمیسر شهرستان مرریت لینک، کشاورز چهارنسلی که بر روی ملکی که جد بزرگ پدربزرگش در سال ۱۸۸۳ مستقر کرده، ساکن است.

«آب به پول، آب به مردم، آب به صداها می‌رسد. و افراد زیادی در حوزهٔ کشاورزی حضور ندارند»، او گفت.

«به‌نظر می‌رسد پشت ما هدفی در کشاورزی قرار دارد.»

صداهایی مانند او به شکل‌گیری مخالفت کلرادو با هرگونه تعهد به کاهش مصرف آب رودخانهٔ کلرادو کمک کرده‌اند.

پنج سال پیش، ایالت برنامه‌های حفاظتی را بررسی کرد که به کشاورزان و دامدارانی که داوطلبانه استفادهٔ آب خود را در یک سال معین از طریق بیکار کردن زمین‌ها یا تغییر به محصولات کم‌آب کاهش می‌داد، پرداخت می‌کرد. اما این تلاش‌ها به بن‌بست رسید.

«فکر می‌کنم برخی از ما — خودم هم شامل می‌شوم — احساس می‌کردیم این فقط یک پروژهٔ پژوهشی خواهد بود که پژوهش را ثابت می‌کند و می‌گوید: «آره، خشک کردن ما مشکلی نیست»»، لینک گفت.

در حالی که سه فرزند بالغ لینک همگی در کشاورزی فعال هستند، او انتظار ندارد که هیچ‌کدام از آن‌ها خانه خانوادگی را به عهده بگیرند.

او بر این باور است که این منطقه به‌تدریج برای دامداران نامناسب‌تر می‌شود، به‌دلیل مبارزهٔ آب و سیاست‌هایی مانند بازگرداندن گرگ‌ها.

«نقطه‌ای که وضعیت آن‌قدر بد می‌شود که بخواهیم تماماً دست بکشیم چیست؟» او پرسید.

آوری تافوا

قومی جیکاریلا آپاچی، نیومکزیکو

به‌مدت سال‌ها، قومی جیکاریلا آپاچی نیمی از آب خود را از یک شاخهٔ رودخانهٔ کلرادو به نیروگاه‌های زغال‌سوز در منطقهٔ فور کورنرز واگذار کرد. این توافق به قبیله امکان درآمدزایی از حقوق آبی خود را داد؛ پولی که برای ساخت لوله‌کشی و زیرساخت‌های دیگر صرف شد تا در آینده بتواند آب را به خانه‌های داخل رزرویشن برساند.

تماشا: گفت‌وگو

اما وقتی آن نیروگاه‌ها شروع به تعطیل شدن کردند، این قبیله بدون خریدار باقی ماند.

سپس، در یک جلسهٔ قهوه‌ای در یکی از کنفرانس‌های رودخانهٔ لاس‌وگاس، کارشناسان آب از قبیله، ایالت نیومکزیکو و سازمان حفاظت از طبیعت طرحی خلاقانه ارائه کردند.

ایده این بود که نیومکزیکو آب را اجاره کند، به‌طوری که این ایالت بر یک منبع آب کنترل داشته باشد که شاید روزی برای برآورده‌کردن تعهدات قانونی خود جهت ارسال آب به پایین‌دست استفاده کند. در عین حال، زیست‌شناسان می‌توانستند از این آب برای آزمایش جریان‌ها و زمان‌بندی آزادسازی به‌منظور نفع ماهیان در حال انقراض بهره‌برداری کنند.

«ما فقط می‌خواهیم نشان دهیم که این می‌تواند انجام شود — چگونگی به‌اشتراک‌گذاری آب‌مان و کمک ما برای کمک».

ما امیدواریم این طرح به‌عنوان یک الگو عمل کند، نه تنها به‌منظور تأمین آب برای جوامع، بلکه برای گونه‌های در حال انقراض و تقویت امنیت آب برای تمام جوامع اطراف، گفت آوری تافوا، عضو شورای قبیله که این پروژه را رهبری می‌کرد.

این توافق یک مزیت دیگر نیز داشت: فرصتی را به جیکاریلا داد تا در کنار رهبران ایالتی و فدرال حضور یابد.

«این یک نمایش حاکمیتی برای تمام مردم بومی آمریکایی درگیر است»، تافوا گفت.

اجارهٔ آب دقیقاً نوعی توافق نوآورانه است که به چندین طرف سود می‌رساند؛ بسیاری از کارشناسان می‌گویند منطقهٔ رودخانهٔ کلرادو برای سازگاری با مصرف کمتر آب به این نوع توافق‌ها نیاز دارد.

اما در حالی که قبیله بر این باور است که قرارداد خود به‌دلیل بخشی منحصر به‌فرد در قانون نیومکزیکو محافظت می‌شود، سایر تلاش‌های مشابه احتمالاً به این بستگی دارد که ایالت‌ها بتوانند به‌جای دعوا در دادگاه، بر سر یک توافق به توافق برسند.

کلِوی وَندت

گراند کنیون

گراند کنیون جواهر تاجی نظام پارک‌های ملی است، و برای بسیاری از آمریکایی‌ها، یک سفر قایقرانی در دل دیوارهای باشکوه آن، ماجراجویی‌ای برای تمام دوران زندگی است.

اما این‌که این سفر به چه صورت باشد — یعنی آیا رودخانه به اندازهٔ کافی پرآب باشد تا یک سفینهٔ شتاب‌دار یا یک گشت آرام و لذت‌بخش داشته باشد — اساساً توسط اداره فدرال بازسازی (Bureau of Reclamation) که سد عظیمی را مستقیماً بالادست کنترل می‌کند، تعیین می‌شود. تصمیمات این نهاد دربارهٔ زمان آزادسازی آب — که عمدتاً بر اساس تقاضای انرژی است — زیستگاه رودخانه در دره را ویران کرده و گونه‌های مهاجم را به‌داخل آورد. میزان آب جاری نیز تعیین می‌کند که آیا سفر قایقرانی آسان باشد یا ماجرای پرهیجان.

«تمام این عدم قطعیت و سرخط‌های منفی تقاضا را کم کرده‌اند. تماس‌های ورودی به‌کم‌تر زنگ می‌زند.»

«۱۴ هزار فوت مکعب در ثانیه — واو، این یک جریان بسیار جذاب است»، گفت کلِوی وَندت که شرکت قایقرانی OARS را همراه برادرش اداره می‌کند.

اما اکنون، به‌دلیل خشکسالی طولانی‌مدت، مناقشات ایالتی و زیرساخت‌های کهنه، وَندت بر این باور است که حداقل جریان که شرکت‌های قایقرانی پیش از این به آن تکیه داشتند می‌تواند به حداکثر جدید تبدیل شود. این برای شرکت او که مشتریان و تجهیزات را به‌دست می‌برد، مشکلی نیست، اما برای سایر شرکت‌هایی که از قایق‌های موتوری استفاده می‌کنند، چالش بزرگی محسوب می‌شود.

صنعت قایقرانی به‌طور چشمگیر از «هیپی شِلِ» دههٔ ۶۰ تغییر کرده است؛ زمانی که والدین وَندت اولین بار مجوز عبور از دره را دریافت کردند، او گفت. امروز شرکت او به مشتریان سطح بالای خود خدمات می‌دهد؛ در کمپ‌ها گوآکاموله و استیک سرو می‌کند. این بخش از یک اقتصاد تفریحی بیرونی با برآورد ۲۶ میلیارد دلار در کنار رودخانه است که عامل مهمی در محاسبات ایالتی محسوب می‌شود.

جینا داکستادر

دشت ایمپریال، کالیفرنیا

تپه‌های شنی مسیر به دشت ایمپریال کالیفرنیا را احاطه می‌کنند. اما به‌محض ورود، چشم‌انداز توسط زمین‌های صاف‌شده با لیزر که مملو از خربزه ملنی، کاهو و شبدر است، تسلط می‌یابد.

بهشت کشاورزی این منطقه به‌دلیل سهم عظیم آب رودخانهٔ کلرادو امکان‌پذیر شده است — بیش از حجمی که به ترکیب آریزونا و نوادا اختصاص داده شده — که ۸۰ مایل از صحرای این ناحیه از طریق کانال آل‑آمریکن منتقل می‌شود.

این حقوق که توسط بخش آبیاری ایمپریال نگهداری می‌شود، یکی از قوی‌ترین ادعاهای قانونی بر رودخانه را دارد و سال‌ها رهبران محلی به‌تشخیص شدید از آن دفاع می‌کردند. اما امروزه موقعیت‌ها به‌علت یک نسل جدید از رهبران و آگاهی رو به رشد که — چه حقوق قانونی داشته باشید یا نه — اگر سطح آب تا حدی پایین بیاید که از سدها خارج نشود، آب وجود نخواهد داشت، در حال تغییر است.

«اگر آب نداشته باشیم، دره دیگر وجود نخواهد داشت.»

«به‌ظاهر، می‌خواهید حق‌های اولویت‌دار خود را تا حد امکان محافظت کنید، اما این خطر همیشه در ذهن شما است»، گفت جینا داکستادر، ساکن چهارنسل دشت ایمپریال که یک مزرعه ارگانیک خرما و مرکبات را اداره می‌کند و همچنین یک کسب‌وکار حمل‌ونقل با همسرش دارد.

داکستادر گفت مذاکرات دلیل این است که او برای هیئت مدیرهٔ بخش آبیاری نامزد شد و اکنون ریاست آن را بر عهده دارد. از این مقام، او نه تنها به اقتصاد کش