چرا کشورهای آسیایی به ترامپ این‌قدر در زمینه تجارت امتیاز دادند؟
معاهدات جدید شامل امتیازهای غیرعادی هستند که می‌توانند جریان کالاها را در آسیا دگرگون کنند.
نوشتهٔ آگاه دمارِه، ستون‌نویس در Foreign Policy و پژوهشگر ارشد ژئواقتصادی در شورای اروپا برای روابط خارجی.
دوره دوم ترامپ
گزارش‌ها و تحلیل‌های جاری
مذاکرات‌کنندگان دولت ترامپ این روزها به بهترین شکل ممکن عمل می‌کنند. تنها طی چند هفتهٔ اخیر، ایالات متحده با چهار عضو انجمن ملل جنوب‌شرق آسیا (آسه‌آن) — کامبوج، مالزی، تایلند و ویتنام — به توافق‌های تجاری دست یافت و جزئیات تعهدات سرمایه‌گذاری‌ای که ژاپن در ماه ژوئیه به کاخ سفید ارائه کرده بود، نهایی کرد. روح این موافقت‌نامه‌ها ساده است: در مقابل کاهش تعرفه‌های کمتر از آنچه رئیس‌جمهور ایالات متحده، دونالد ترامپ، اعمال یا تهدید کرده بود، این اقتصادها تعداد و دامنهٔ شگفت‌انگیزی از خواسته‌های واشنگتن را می‌پذیرند.
معاهدات تجاری معمولاً داروی مؤثری برای بی‌خوابی هستند. اما توافق‌های جدید بین واشنگتن و اقتصادهای آسیایی متفاوت‌اند. جزئیات نشان می‌دهد که این کشورها امتیازهای غیرعادی‌ای برای به‌دست آوردن توافق ارائه داده‌اند. این موافقت‌نامه‌ها سرنخ‌هایی درباره این‌که ترامپ چگونه تهدیدهای تعرفه‌ای را به ابزار فشار تبدیل کرده و شرکای خود را مجبور به سرمایه‌گذاری در ایالات متحده، دادن نفوذ به واشنگتن در امور داخلی، و جداسازی از چین می‌کند، فراهم می‌کند.
مذاکرات‌کنندگان دولت ترامپ این روزها به بهترین شکل ممکن عمل می‌کنند. تنها طی چند هفتهٔ اخیر، ایالات متحده با چهار عضو انجمن ملل جنوب‌شرق آسیا (آسه‌آن) — کامبوج، مالزی، تایلند و ویتنام — به توافق‌های تجاری دست یافت و جزئیات تعهدات سرمایه‌گذاری‌ای که ژاپن در ماه ژوئیه به کاخ سفید ارائه کرده بود، نهایی کرد. روح این موافقت‌نامه‌ها ساده است: در مقابل کاهش تعرفه‌های کمتر از آنچه رئیس‌جمهور ایالات متحده، دونالد ترامپ، اعمال یا تهدید کرده بود، این اقتصادها تعداد و دامنهٔ شگفت‌انگیزی از خواسته‌های واشنگتن را می‌پذیرند.
معاهدات تجاری معمولاً داروی مؤثری برای بی‌خوابی هستند. اما توافق‌های جدید بین واشنگتن و اقتصادهای آسیایی متفاوت‌اند. جزئیات نشان می‌دهد که این کشورها امتیازهای غیرعادی‌ای برای به‌دست آوردن توافق ارائه داده‌اند. این موافقت‌نامه‌ها سرنخ‌هایی درباره این‌که ترامپ چگونه تهدیدهای تعرفه‌ای را به ابزار فشار تبدیل کرده و شرکای خود را مجبور به سرمایه‌گذاری در ایالات متحده، دادن نفوذ به واشنگتن در امور داخلی، و جداسازی از چین می‌کند، فراهم می‌کند.
مطابق با غرایز تجاری‌اش، ترامپ تعهدات سرمایه‌گذاری خارجی را در معاهدات تجاری که مذاکرات‌کنندگان ایالات متحده در سراسر جهان برای نهایی‌سازی آن‌ها می‌جستند، در اولویت قرار داده است. توافق ایالات متحده و ژاپن مثال بارزی است: محور اصلی این توافق، وعدهٔ توکیو برای سرمایه‌گذاری $۵۵۰ بیلیون در ایالات متحده تا پایان دورهٔ ترامپ در ژانویهٔ ۲۰۲۹ است — مبلغی که تقریباً معادل ۱۵ درصد از تولید ناخالص داخلی ژاپن یا، شاید به‌طور همزمان، چهار سال (یا یک دورهٔ ریاست‌جمهوری) از صادرات ژاپن به ایالات متحده است.
تفسیرهای متفاوتی از این توافق در هر دو سوی اقیانوس آرام وجود دارد. بر حسب کاخ سفید، «دولت ژاپن موافقت کرده است که ۵۵۰ بیلیون دلار در ایالات متحده سرمایه‌گذاری کند.» ترامپ فکر می‌کند که «۵۵۰ بیلیون دلار دریافت می‌کنیم و این همان‌گونه است که یک بازیکن بیسبال یک پاداش امضایی می‌گیرد.» بر پایهٔ این تفسیر از توافق، بر اساس گفتگوهای من با مقامات ایالات متحده، پروژهٔ سرمایه‌گذاری ۱۰ بیلیون دلاری از شرکت‌های ایالات متحده که فقط ۴ بیلیون دلار تأمین مالی خصوصی جذب می‌کند، می‌تواند با ۶ بیلیون دلار پول مالیات‌گذاران ژاپنی تکمیل شود.
توکیو به شدت با این دیدگاه مخالف است. در ماه ژوئیه، مذاکره‌کنندهٔ ارشد ژاپن به رسانه‌های محلی (طبق بلومبرگ) گفت که «چارچوب سرمایه‌گذاری ۵۵۰ بیلیون دلار ترکیبی از سرمایه‌گذاری‌ها، وام‌ها و ضمانت‌نامه‌های وام است که توسط مؤسسات مالی تحت حمایت دولت ژاپن ارائه می‌شود.» از سود هر سرمایه‌گذاری، ۹۰ درصد به ایالات متحده تعلق می‌گیرد. از آن زمان، پدیدار شد که تقسیم سود می‌تواند به صورت متع