با افزایش تمایل دانشجویان چینی به تحصیل در نزدیکی خانه، دانشگاه‌های آسیایی به مقاصد گردشگری تبدیل می‌شوند
تغییرات ژئوپلیتیکی باعث شده است دانشجویان چینی به جای مقاصد سنتی در غرب، به گزینه‌های دیگری روی آورند. سنگاپور، با جمعیت عمدتاً چینی‌تبار خود، یکی از مقاصد اصلی به شمار می‌رود و به گفته رسانه‌های محلی، تخمین زده می‌شود که تقریباً نیمی از دانشجویان بین‌المللی این شهر-دولت اهل چین هستند.
اگر روزی در «یوتان» (UTown)، قطب سرسبز و قلب تپنده پردیس دانشگاه ملی سنگاپور قدم بزنید، با منظره‌ای غیرعادی روبرو خواهید شد: گروه‌هایی از گردشگران که توسط دانشجویان راهنما هدایت می‌شوند و در کنار نمادهای دانشگاه عکس یادگاری می‌گیرند.
گردشگران از دیرباز برای بازدید از دانشگاه‌های غربی مانند آکسفورد و کمبریج در بریتانیا، یا هاروارد و ییل در ایالات متحده، اشتیاق نشان داده‌اند. اما اکنون بازدیدکنندگان، پردیس‌های دانشگاهی آسیایی را نیز به برنامه‌های سفر خود اضافه می‌کنند.
این روند برای اولین بار در اوایل سال ۲۰۲۴، زمانی که گروه‌هایی از گردشگران چینی در پردیس‌های دانشگاهی مقاصدی مانند هنگ‌کنگ و سنگاپور ظاهر شدند، پدیدار شد.
این پدیده بخشی از علاقه روزافزون خانواده‌های چینی به دانشگاه‌های آسیایی است. چین با بیش از یک میلیون دانشجوی اعزامی در سال ۲۰۲۳ به خارج از کشور، بزرگ‌ترین منبع دانشجویان بین‌المللی در جهان محسوب می‌شود.
با این حال، تغییر روابط ژئوپلیتیکی باعث شده است دانشجویان چینی نگاه خود را از مقاصد سنتی در غرب برگیرند. طبق آمار یونسکو، تعداد دانشجویان ورودی چینی به ایالات متحده بین سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۳، بیست درصد کاهش یافته است.
در عوض، دانشجویان چینی در حال بررسی مقاصد دیگری در شرق و جنوب شرقی آسیا هستند. در بازه پنج‌ساله پس از ۲۰۱۸، کره جنوبی، هنگ‌کنگ و مالزی به ترتیب رشد ۱۷، ۸۲ و ۲۷۳ درصدی را در نرخ ثبت‌نام دانشجویان چینی گزارش کرده‌اند.
سنگاپور – با جمعیت عمدتاً چینی‌تبار خود – یکی دیگر از مقاصد برتر است و رسانه‌های محلی تخمین می‌زنند که تقریباً نیمی از دانشجویان بین‌المللی این شهر-دولت اهل چین هستند.
توجه بیشتر به معنای بازدیدکنندگان بیشتر است. جرارد پوستیلیونه، استاد بازنشسته دانشکده آموزش دانشگاه هنگ‌کنگ می‌گوید: «تمرکز بر آموزش در آسیا باعث می‌شود والدین، بازدید فرزندان خردسال خود از دانشگاه مورد نظرشان را در اولویت قرار دهند و آرزوی آن‌ها برای ورود به دانشگاه را تقویت کنند.»
او می‌افزاید: «برای این خانواده‌ها، بازدید از دانشگاه به همراه فرزندانشان فقط یک رویداد گردشگری نیست، بلکه یک رویداد فرهنگی، شبیه به بازدید از موزه و در عین حال الهام‌بخش است.»
جونگ جیسون، دانشیار دانشگاه هنگ‌کنگ، اشاره می‌کند که گردشگران چینی از پردیس‌های دانشگاهی در کره جنوبی، مانند دانشگاه زنان اِوها در سئول نیز بازدید می‌کنند. او می‌گوید: «چشم‌انداز پردیس‌ها و محله‌های اطراف که فرهنگ جوانان کره‌ای را به نمایش می‌گذارند، برای گردشگران جذاب است.»
ازدحام جمعیت
اما افزایش تعداد بازدیدکنندگان می‌تواند در فعالیت‌های روزمره دانشگاه اختلال ایجاد کند. گزارش‌ها حاکی از آن است که غذاخوری‌ها و اتوبوس‌های داخلی برای خدمت‌رسانی به گردشگرانی که مشتاق چشیدن طعم زندگی دانشجویی محلی هستند، با مشکل مواجه شده‌اند. جونگ می‌گوید گردشگران حتی به داخل کلاس‌های درس سرک می‌کشند تا ببینند دانشجویان چگونه در کلاس‌ها شرکت می‌کنند.
دانشگاه‌ها رویکردهای متفاوتی را برای مدیریت بازدیدکنندگان اتخاذ کرده‌اند.
برخی، مانند دانشگاه ملی سنگاپور، موضعی کنترل‌شده و در عین حال مهمان‌نوازانه در قبال گردشگران دارند. در اوایل سال ۲۰۲۵، این دانشگاه بیش از ۷۰ دانشجو را برای برگزاری تورهای راهنما برای گردشگران آموزش داد. آن‌ها همچنین در اواخر سال ۲۰۲۴ یک مرکز بازدیدکنندگان ساختند تا «تجربه‌ای معنادار و جذاب» برایشان فراهم کنند.
برخی دیگر، مانند دانشگاه هنگ‌کنگ و دانشگاه صنعتی نانیانگ، رویکرد سختگیرانه‌تری در پیش گرفته‌اند و گردشگران را مجبور به پیش‌ثبت‌نام و پرداخت هزینه ورودی قبل از قدم گذاشتن در محوطه دانشگاه می‌کنند. برای مثال، دانشگاه هنگ‌کنگ از بازدیدکنندگان برای یک تور ۹۰ دقیقه‌ای با راهنما در محوطه دانشگاه، ۱۴۰ دلار هنگ‌کنگ (معادل ۱۸ دلار آمریکا) دریافت می‌کند.
اگرچه این اقدامات به کنترل جریان بازدیدکنندگان کمک کرده است، اما برخی از دانشگاهیان، مانند جونگ، نگرانند که این محدودیت‌ها در دسترسی به فضاهای عمومی دانشگاه بیش از حد پیش بروند.
او می‌گوید: «من نگران نقش دانشگاه‌های دولتی و رابطه آن‌ها با جامعه محلی هستم. دانشگاه‌های دولتی باید فضاهای بازی برای عموم باشند، زیرا با پول مالیات‌دهندگان محلی اداره می‌شوند و مردم باید به محوطه دانشگاه دسترسی داشته باشند و با آن احساس ارتباط کنند.»