آیا پاکستان ، ایران و چین برای Nexus اقتصادی آماده شده اند؟

به نظر می رسد این ایده که چین، پاکستان و ایران باید یک پیوند اقتصادی ایجاد کنند، در حال افزایش است. این امر از اجماع در حال ظهور بین سه کشور و جوامع مدنی آنها مشهود است.

در میان پویایی پیچیده سیاست منطقه، تمایل پشت این ابتکار به تنهایی کافی نیست.

این سوال باقی می ماند که پاسخ داده شود: آیا پکن، اسلام آباد و تهران آماده هستند تا توپ را برای ایجاد این سه گانه منطقه ای قرار دهند؟ مقاله ای که توسط آسیا تایمز منتشر شده است می خواند. در زیر متن کامل آمده است:

تنظیم مرحله

رئیس جمهور ایران ، حسن روحانی ، بارها و بارها ابراز علاقه خود را برای پیوستن به کریدور اقتصادی چین و پاکستان ، به ویژه در دیدار خود با نخست وزیر سابق پاکستان ، نواز شریف ، در حاشیه جلسه مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک. مهدی هنردوست سفیر ایران در پاکستان نیز در مراسم های مختلف همین آرزو را بیان کرده است. او اخیراً گفت که ایران در بازار انرژی و تجارت ترانزیت برای تسهیل پیوند پاکستان، چین و ایران، چیزهای زیادی برای ارائه دارد.

دولت پاکستان از تهران می خواهد تا ضمن به حداقل رساندن شانس رقابت با پروژه بندر چاباهار هند و ایرانی ، همکاری در زمینه اتصال منطقه ای را تسهیل کند.

روز سه شنبه ، وزیر داخلی/برنامه ریزی ، اصلاحات و توسعه پاکستان ، احسان اقبال ، پیشنهاد کرد که سه کشور جامعه ای از سعادت مشترک را ایجاد کنند. او بر لزوم ایجاد یک بلوک اقتصادی سه جانبه تاکید کرد، اما نسبت به خطرات احتمالی تشدید رقابت‌های منطقه‌ای هشدار داد.

چین ، که با جدیت پیگیری ابتکار کمربند و جاده را دنبال کرده است ، اغلب به دنبال تقویت روابط با ایران تحت پروژه CPEC پرچمدار است.

در مصاحبه با ایرنا ، سفیر پیشین در پاکستان ، سان ویدونگ ، گفت اگر ایران به CPEC پیوست ، این یک “وضعیت برنده” برای تهران و پکن خواهد بود.

Competing Visions Limit Options

تا آنجا که به ایجاد یک پیوند سه جانبه مربوط می شود، دیدگاه های رقابتی در مورد اتصال منطقه ای نقش مهمی ایفا می کند.

به طور عمده با کمک هند ، ایران و جمهوری های آسیای میانه ، روسیه می خواهد یک کریدور حمل و نقل بین المللی شمال و جنوب بسازد که به موازات BRI اجرا شود و همچنین ممکن است نسبت به آن واگرا باشد.

کریدور رشد آسیا-آفریقا و ابتکار هند و اقیانوسیه نیز به نظر نمی رسد مکمل BRI باشد. بنابراین، در نتیجه، این پروژه ها موفقیت معادله سه جانبه را زیر سوال می برند.

در اینجا مسئولیت بر دوش چین است که به بهانه “رویای آسیایی” ژئواکونومیک را به عنوان کلید توسعه و شکوفایی معرفی کرده است. اگر BRI به طور کامل اجرا شود، به منادی نفوذ پایدار سیاسی و اقتصادی چین در آسیا تبدیل خواهد شد.

با توجه به آن، آیا چین آماده است تا با کمک به روسیه و هند در ساخت کریدورهای فوق الذکر، «تکه ای از کیک» را با روسیه شریک شود؟ یا اینکه در تلاش است روسیه و ایران را با هم در آغوش بگیرد تا رقابت نهایی را کاهش دهد؟ تا اینجا، این که پکن قرار است در این زمینه چه مسیری را طی کند، یک حدس و گمان است.

با این اوصاف، در حوزه همکاری های سه جانبه، هند فیل در اتاق است. برای سه کشور ضروری است که رویکردی آینده نگر را اتخاذ کنند و هیچ عشقی بین پکن و دهلی نو در سراسر مرز دوکلام از دست نمی رود. روابط پاکستان-هند شاهد کمترین زمان است ، در حالی که نخست وزیر هند نارندرا مودی در سیاست های داخلی در سیاست های داخلی و پیشبرد نقش غیرقانونی دهلی نو در افغانستان ، چشم انداز پیشرانهای هند و پاکستان را تاریک می کند.

از هم اکنون ، معماری Nexus در مرحله مقدماتی خود است و برای تحقق چشم انداز آن ، باید یک برنامه بلند مدت برای ادغام و هماهنگی مالی وجود داشته باشد.

این همه به استعاره ای از “شیب لغزنده” برای سه گانه تبدیل می شود که علاقه بین ایران و هندوستان به آن تبدیل می شود. در اینجا دوباره ، Nexus به ادعای تعادل بین اسلام آباد و دهلی نو بستگی دارد ، به ویژه هنگامی که پاکستان کمی به سمت آن حرکت می کند عربستان سعودی.

با این حال، پاکستان تلاش کرده است تا تعادلی بین این دو رقیب اصلی در خاورمیانه حفظ کند. رئیس فعلی ارتش پاکستان ، ژنرال قمر باژوا ، یک سفر تاریخی از ایران انجام داد و اظهار داشت که کشورش مصمم است روابط خود را با تهران در همه حوزه ها گسترش دهد. ایران با دعوت از میر هاسیل خان بیزنجو ، وزیر بنادر و امور دریایی پاکستان و رئیس بندر گوادر ، از حسن نیت ژنرال ، وی را در مراسم تحلیف بندر چاباهار.

کسی که برنده می شود

رکود اقتصاد جهانی و رویکرد منفی نسبت به جهانی شدن، اشتهای اقتصادی را برای کشورهای آسیایی در حال رشد افزایش داده است. تا حدی، این نیز دلیل وجود ابتکارات بسیار زیاد در ارتباط منطقه ای است.

آسیا به شدت نیاز به توسعه دارد و این سه کشور باید بدانند که فقط کسانی می توانند پیروز شوند که برای خیر و صلاح مردم تلاش کنند.

پیوند پاکستان، چین و ایران می تواند به توانمندسازی ۳ میلیارد نفر در منطقه کمک کند.

برای این منظور، سه کشور باید از سه نیروی قدرتمند استفاده کنند: دیپلماسی اقتصادی، منطقه گرایی و چندجانبه گرایی. از هم اکنون ، معماری Nexus در مرحله مقدماتی خود است و برای تحقق چشم انداز آن ، باید یک برنامه بلند مدت برای ادغام و هماهنگی مالی وجود داشته باشد.

موضوع خواهرخواندگی بندر گوادر و چابهار با این موضوع مرتبط است. در زمان افتتاح چابهار، یادداشت تفاهم بنادر خواهر بین پاکستان و ایران امضا شد. اما باز هم ماهیت خواهرخواندگی در این تفاهم نامه چیزی جز ابهام را نشان نمی دهد.

زمان آن فرا رسیده است که از یک رویکرد دفاعی به یک رویکرد پیشگیرانه تغییر مسیر دهیم. ابتکارات بسیار زیادی برای اتصال منطقه‌ای، تسریع رقابت‌های ژئوپلیتیکی وجود دارد، اما تنها ابتکار عملی موفق خواهد بود.

کلید موفقیت در ایجاد اجماع بین بازیگران منطقه از طریق چندجانبه گرایی و دیپلماسی اقتصادی و فرهنگی نهفته است.