بیکاری بسیار مهم است

در مجموع ۲۶ ٪ از خانوارهای ایرانی (۴.۸ میلیون) در مناطق شهری در آخرین سال مالی هیچ عضو شاغل نداشتند (پایان ۲۰ مارس ۲۰۱۷) ، براساس داده های منتشر شده توسط بانک مرکزی ایران.

در مارس ۲۰۰۷-۲۰۰۷، این درصد ۱۷.۳ درصد بود. سه سال بعد، این رقم به ۲۲.۵ درصد رسید و زمانی که حسن روحانی در اوت ۲۰۱۳ به عنوان رئیس جمهور ایران روی کار آمد، این رقم در حال حاضر به ۲۴ درصد رسیده بود.

هفته نامه فارسی صدا گزارش داد که این سرعت رشد سریع در تعداد خانوارهای بدون عضو شاغل در دولت اول روحانی کاهش یافت و در سال ۱۶-۲۰۱۵ به ۲۶.۴ درصد رسید.

تعداد خانوارهای شاغل نیز در ۱۰ سال گذشته رو به کاهش بوده است. در سال ۸-۲۰۰۷ در ۵۷.۵ درصد خانوارها یک عضو شاغل وجود داشت که در سال گذشته به ۵۶.۴ درصد کاهش یافت. به همین ترتیب، تعداد خانواده‌های دارای دو یا سه نفر شاغل در سال گذشته از ۱۹.۵ درصد در یک دهه قبل به ۱۴.۲ درصد کاهش یافته است.

گزارش CBI همچنین نشان می دهد که ۷.۱ درصد یا نزدیک به ۱.۲۷ میلیون خانوار ایرانی با درآمد سالانه کمتر از ۵۰ میلیون ریال (۱۲۵۰ دلار) یا ۴.۱۶ میلیون ریال (۱۰۴ دلار) در ماه زندگی می کنند.

با فرض اینکه هر خانوار از دو عضو تشکیل شده باشد، حدود ۲.۵۵ میلیون نفر در فقر شدید زندگی می کنند. اینکه گفته می شود این افراد جز یارانه ماهانه دولت و کمیته امداد امام خمینی (ره) منبع درآمد دیگری ندارند، اشتباه نیست.

به طور کلی، حدود ۱۵ درصد از خانوارها با کمتر از ۹۶ میلیون ریال (۲۴۰۰ دلار) در سال زندگی می کنند. حدود ۲.۷۲ میلیون خانوار با میانگین سه عضو وجود دارد که نشان می دهد حدود ۸.۱۷ میلیون شهرنشین با کمتر از ۸ میلیون ریال (۲۰۰ دلار) در ماه زندگی می کنند که زیر خط فقر مطلق است.

با توجه به اینکه ۲۰ میلیون نفر در مناطق روستایی زندگی می کنند، تخمین زده می شود که ۱۲ میلیون ایرانی زیر خط فقر مطلق زندگی می کنند.

سال گذشته مجلس بر اساس برنامه پنج ساله ششم توسعه (۹۶-۹۶) سالانه ۰.۸ درصد نرخ بیکاری را به دولت کاهش داد که از نظر سعید لیلاز، کارشناس اقتصاد و استاد برجسته شهید تهران، این ماموریت غیرممکن است. دانشگاه بهشتی.

او در آن زمان گفت که نرخ بیکاری با دستور کاهش نمی یابد.

پنج میلیون فارغ التحصیل به اضافه یک میلیون فارغ التحصیل بدون مدرک دانشگاهی طی پنج سال آینده وارد بازار کار خواهند شد، بنابراین ما باید حدود شش میلیون شغل ایجاد کنیم تا نرخ بیکاری فعلی را ثابت نگه داریم، که غیرممکن است. علاوه بر این، هیچ منبعی برای ایجاد مشاغل جدید وجود ندارد.

بر اساس گزارش مرکز آمار ایران، نرخ بیکاری ایران در سال گذشته به ۱۲.۴ درصد رسید که نسبت به سال قبل ۱.۴ درصد افزایش داشته است.

حدود ۳.۲ میلیون ایرانی در سال گذشته بیکار بودند – ۱۰.۵ درصد از مردان (یا ۲.۱۹ میلیون) و ۲۰.۷ درصد از زنان (یا ۱.۰۱ میلیون) در سنین ۱۰ سال و بالاتر. نرخ بیکاری برای مناطق شهری ۱۳.۷ درصد و برای مناطق روستایی ۸.۹ درصد بوده است. بیکاری در بین زنان در مقایسه با مردان و در میان ساکنان مناطق شهری بیشتر بود. نرخ بیکاری جوانان، یعنی نسبت جمعیت بین ۱۵ تا ۲۹ سال، در سال جاری به ۲۵.۹ درصد رسید که در مقایسه با سال گذشته ۲.۶ درصد افزایش داشت.

بین سال‌های ۲۰۱۴-۱۵ و ۲۰۱۶-۲۰۱۷، اقتصاد از -۶.۸٪ به ۱۲.۵٪ رشد کرد، اما بهبود چندانی در نرخ بیکاری مشاهده نشد.

قدرت خرید کارمندان دولت بین سال‌های ۶-۲۰۰۵ تا ۱۴-۲۰۱۳ به میزان ۷۳ درصد کاهش یافت. تنها در سال ۲۰۱۱، قدرت خرید کارگران ۱۱ درصد کاهش یافت.

درآمد سرانه ایران تا مارس ۲۰۱۹ برابر با سال‌های ۲۰۱۱-۲۰۱۲ خواهد بود. قدرت خرید کارمندان دولت و کارگران به میزانی که در سال‌های ۲۰۱۶-۲۰۰۶ بین سال‌های ۲۰۱۶-۲۷ و ۲۰۳۱-۲۰۳۱ بوده است، باز خواهد گشت. وقتی کل اقتصاد منفی می‌شود، نمی‌توانید با فرمان رشد شغلی ایجاد کنید.

لیلاز گفت: تنها راه برون رفت از بحران بیکاری، افزودن سالانه به طور متوسط ​​۸۰۰۰۰۰ تا ۹۰۰۰۰۰ شغل به اقتصاد است.

به گفته مسعود نیلی مشاور ارشد رئیس جمهور، دولت حسن روحانی رئیس جمهور سالانه به طور متوسط ​​۷۰۴ هزار شغل ایجاد کرده است.

وی افزود: باید در نظر داشته باشیم که بخش ساختمان عامل اصلی رشد اقتصادی ایران در ۶۰ سال گذشته بوده است. با این حال، بعید است اقتصاد از این پس شاهد انفجار تقاضای مسکن باشد. بنابراین چاره‌ای جز تقویت بخش‌های جدید و سرمایه‌گذاری مولد، که در سال‌های اخیر رو به کاهش بوده‌اند، وجود ندارد.