ظرفیت طولانی فولاد ، نامتناسب خروجی

ایران دارای ظرفیت تولید طولانی مدت فولاد، تولید کم و صادرات کم است. سناریوی آپارتمان ها دقیقا برعکس است، که گواهی بر عدم تعادل بخش فولاد ایران است.

صنعت فولاد ایران ظرفیت تولید طولانی مدت ۳۰ میلیون تن در سال را دارد در حالی که میانگین تولید در سه سال گذشته (اسفند ۱۳۹۳ تا ۱۳۹۳) به ۸ میلیون تن در سال رسیده است. نشریه خواهر فایننشال تریبون دنیای اقتصاد گزارش داد که این محصولات در داخل مصرف می شود و مقدار زیادی برای صادرات باقی نمی ماند.

در اصطلاح صنعت فولاد، محصولات بلند به بیلت، بلوم، میلگرد، میله سیم، مقاطع و ریل اشاره دارد. طولانی مدت در صنایع ساختمانی کاربرد عمومی پیدا می کند. این تعریف محصولات مسطح، مانند دال، صفحه، نوار، کلاف و ورق قلع را استثنا نمی‌کند.

ایران در ۱۵ سال گذشته به طور متوسط ​​۹.۳ میلیون تن در سال استفاده کرده است. بخش بزرگی از این استفاده مربوط به طرح بد نامی مسکن مهر بود که در سال ۱۳۸۶ توسط دولت قبلی برای تامین مسکن دو میلیون نفر از افراد کم درآمد از طریق زمین رایگان و اعتبار ارزان آغاز شد.

با این حال، با کاهش بودجه پروژه، مازاد بازار ساخت‌وساز و تقاضای خنک‌کننده برای مدت طولانی دنبال شد.

با توجه به سیاست‌های مالی سخت‌گیرانه دولت و کمبود بودجه در پروژه‌های ساختمانی، بعید است که این بخش به این زودی‌ها از کار بیفتد.

بر این اساس، انتظار می‌رود استفاده طولانی مدت حداقل تا پنج سال آینده در محدوده ۸ تا ۱۰ میلیون تنی باقی بماند.

ظرفیت طولانی ۳۰ میلیون تنی و کم استفاده از برنامه‌های توسعه بلندمدت این صنعت بسیار دورتر می‌شود.

وزارت صنعت، معدن و تجارت در نظر دارد ظرفیت تولید فولاد خام ایران را تا سال ۲۰۲۵ به ۵۵ میلیون تن برساند تا رتبه این کشور را برای تبدیل شدن به ششمین فولادساز بزرگ جهان ارتقا دهد. توسعه هم اکنون در حال انجام است، زیرا بر اساس گزارش سازمان توسعه و نوسازی معادن و صنایع معدنی ایران، ظرفیت تولید از ۳۲ درصد نسبت به سال مالی ۱۳۹۲-۱۳۹۲ به ۲۹.۸ میلیون تن در سال گذشته (اسفند ۹۶-۲۶) افزایش یافته است و پیش بینی می شود به ۳۱ میلیون تن برسد. تا پایان سال جاری (مارس ۲۰۱۸).

در واقع، مشکلات تولیدکنندگان طولانی مدت، در منظری وسیع تر، کاستی های صنعت فولاد را منعکس می کند. با افزایش ظرفیت تولید، تولید فولاد نیز در مسیر رشد قرار می گیرد. در همین دوره چهار ساله ۱۵ درصد افزایش یافت و از ۱۶.۱ میلیون تن به ۱۸.۵ میلیون تن رسید.

با این حال، مصرف کلی فولاد در حال کاهش است. کل مصرف ظاهری فولاد ایران در سال ۲۰۱۶ به ۱۹.۱ میلیون تن رسید که در مقایسه با ۲۱.۱ میلیون تن در سال ۲۰۱۱، نزدیک به ۹.۵ درصد کاهش داشت.

بهره برداری از ظرفیت از سال مالی ۱۵-۲۰۱۴ روند نزولی داشته است، زیرا در سال گذشته به ۶۲ درصد کاهش یافت و پیش بینی می شود امسال ۲ درصد دیگر کاهش یابد.

در اینجا، تمرکز بیشتر بر صادرات می تواند کلید ایجاد تعادل مجدد در بخش باشد.

 یک نشانه از ترکیه

ترکیه در سه سال گذشته به طور متوسط ​​۲۱ میلیون تن لانگ تولید کرده است که ۱۰ تا ۱۱ میلیون تن از رقم کلی را صادر کرده است.

این کشور در حال حاضر نهمین تولیدکننده بزرگ فولاد جهان است. جالب اینجاست که ترکیه به نیازهای استراتژیک صنعت فولاد یعنی مواد خام و انرژی دسترسی آماده ای ندارد و به طور سنتی تقاضای خود را با واردات قراضه تامین می کند.

همسایه شمال غربی ایران پس از چین دومین صادرکننده بزرگ میلگرد در سراسر جهان است. ترکیه علاوه بر تسلط بر بازارهای میلگرد منطقه، سالانه حدود ۷ میلیون تن به ایالات متحده، امارات، مصر، عراق، یمن و عربستان سعودی و غیره صادر می کند.

جالب توجه است، استفاده از قراضه اخیراً برای تولیدکنندگان ترکیه در مقایسه با سنگ آهن پرهزینه‌تر بوده است و باعث واردات مستقیم بیلت و شکوفه برای تولید طولانی مدت شده است.

فولادسازان ایرانی می‌توانند از اینجا استفاده کنند: کارخانه‌ها می‌توانند برای رقابتی شدن در تولید طولانی‌مدت، تقویت تولید و در عین حال افزایش صادرات به بازارهای منطقه، به واردات فولاد نیمه‌تمام روی آورند.

افزایش روزافزون ظرفیت در نیمه‌های نیمه‌ها همچنین می‌تواند منجر به محموله‌های بالاتر به ترکیه برای سرمایه‌گذاری بر تقاضای قوی شود.