مارکوس فیلیپینی با ادعای «شستشوی سبز» با افزایش هزینه های آب و هوایی مواجه است

مانیل، فیلیپین – پس از طوفان Doksuri که در اوایل سال جاری فیلیپین را درنوردید، کشیش Thaad Samson در حالی که خانه به خانه می رفت تا همسایه هایش را بررسی کند.

هفده شهر در استان بولاکان زادگاه وی پس از طوفان در ماه ژوئیه بر اثر سیل چند روزه فلج شدند.

سامسون به الجزیره گفت: هنگامی که باران شروع شد، محله سامسون بر روی خشکی “به بلندی نوک کلیسای جامع” واقع شده است، اما دیری نپایید که ساکنان برای کمک فریاد زدند. >

سامسون گفت: «شهرهایی که قبلاً سیل را تجربه نمی کردند، اکنون طعم آن را می چشند.

سامسون پروژه‌های احیا در منطقه را عامل آسیب‌پذیری ناگهانی جامعه خود در برابر آب و هوای شدید می‌داند.

او گفت: «این فقط نظر من نیست، یک واقعیت علمی است.

در سال ۲۰۱۷، دولت فیلیپین ۱۳ پروژه احیای زمین در امتداد خلیج مانیل را رهبری کرد که شامل پنج استان از جمله مترو مانیل و بولاکان است.

در حالی که گروه های جامعه مدنی و قانونگذاران زنگ خطر را در مورد آسیب احتمالی به محیط زیست به صدا درآوردند، مانیل به هزینه های هنگفت در پروژه های مرتبط با آب و هوا با هدف جبران خطرات و اثرات منفی توسعه در مقیاس بزرگ اشاره کرد.

اما برای حامیان محیط زیست مانند سامسون، هزینه های آب و هوایی مانیل چیزی بیش از تلاشی برای پاکسازی پروژه های توسعه ای مضر برای محیط زیست مانند احیاء نیست.

“آنها در ۱۵۰۰۰ هکتار آب، حرا را نابود می کنند. سامسون گفت، نمی‌دانم چگونه این امر از ما در برابر تغییرات آب و هوایی محافظت می‌کند، به‌خصوص زمانی که سطح سیل در مناطق مجاور افزایش یافته است.

فیلیپین سالانه ۲۰ طوفان را تجربه می کند. بر اساس گزارش بانک جهانی، سیل ناشی از طوفان ها علاوه بر خسارات اقتصادی هنگفت منجر به مرگ حدود ۳۰۰۰۰ نفر در طول سه دهه گذشته شده است.

از سال ۲۰۰۹، هزینه‌های مربوط به آب و هوا توسط دولت فیلیپین افزایش یافته است و بیشتر هزینه‌ها به سمت زیرساخت‌ها صرف می‌شود.

طبق گفته وزارت بودجه و مدیریت (DBM)، “اقدامات اقلیمی در برنامه توسعه ما و بودجه ملی جریان‌یافته و نهادینه شده‌اند. این منجر به افزایش قابل توجهی در بودجه برای سازگاری با تغییرات آب و هوا و اقدامات کاهش حدود ۶۰ درصد نسبت به تخصیص سال قبل شد.

برای سال ۲۰۲۴، فیلیپین پیشنهاد داده است که ۵۴۳.۴۵ میلیارد پزو (۹.۷۴ میلیارد دلار) برای هزینه های آب و هوایی اختصاص دهد که ۱۷ درصد افزایش هزینه ها را نسبت به سال جاری نشان می دهد که قبلاً ۶۰ درصد بیشتر از سال ۲۰۲۲ بود.

هزینه‌های اقلیمی ۹.۴ درصد از کل بودجه کشور را تشکیل می‌دهند، و DBM با افتخار ادعا می‌کند که این رقم از تعهد ۸ درصدی کشور بر اساس آخرین برنامه توسعه فیلیپین بیشتر است.

رئیس جمهور فردیناند مارکوس جونیور در نوامبر اظهار داشت که توسعه اقتصادی به شناخت آسیب پذیری کشور در برابر تغییرات آب و هوایی بستگی دارد.

“این مبنایی است که ما باید بر اساس آن برای آینده اقدام کنیم، که باید بر اساس آن سیستم های خود را طراحی کنیم. ما باید تغییرات اقلیمی را در نظر داشته باشیم، “مارکوس گفت.

حدود ۴۶۱.۵ میلیارد پزو (۸.۲۷ میلیارد دلار)، یا ۸۴.۹ درصد از هزینه‌ها، برای کنترل سیل یا راه‌آهن در نظر گرفته شده است، با بسیاری از احیای اراضی مرتبط سابق در خلیج مانیل و دومی به عنوان ابزاری برای کاهش انتشار کربن معرفی شده است.

علی‌رغم برچسب‌گذاری به عنوان هزینه‌های آب و هوایی، منتقدان می‌پرسند که آیا چنین هزینه‌هایی بیشتر به حمایت از برنامه سیاست‌های دولت مربوط می‌شود تا آب و هوا و آیا در واقع ممکن است آسیب بیشتری به اکوسیستم وارد کند.

آرلین بروساس، دستیار رهبر اقلیت در مجلس نمایندگان فیلیپین، به الجزیره گفت: «کل برنامه آب و هوای کشور ما یک خدمت خالصانه است.

بروساس افزود: «وقتی دنیا می‌پرسد فیلیپین در مورد تغییرات آب و هوایی چه می‌کند، قطارهای جدید و کنترل سیل نادرست برای نشان دادن آن، به‌علاوه جنگل‌های حرا و زمین‌های کشاورزی به میزان قابل توجهی کمتر خواهیم داشت».

به گفته بروساس که استدلال می‌کند این وجوه مستعد فساد هستند و به عنوان مثال، هزینه‌های اقلیمی پرداخت شده از طریق صندوق‌های با هدف ویژه (SPF) که پول را به‌جای پروژه‌های خاص به دسته‌های کاربری گسترده اختصاص می‌دهند، یک روند در حال ظهور در فیلیپین است. “برای کسانی که علاقه ای به نتایج واقعی ندارند” ارائه شد.

بر اساس برنامه‌های دولت، SPFهای در نظر گرفته شده برای کاهش و سازگاری آب و هوا در سال آینده حدود ۶۸ درصد نسبت به تخصیص فعلی افزایش یافته و به ۲۲.۴۷ میلیارد پزو (۴۰۰ میلیون دلار) می‌رسد.

هنوز، مانیل نمی‌تواند بگوید این پول جدا از حمایت از تلاش‌های سازگاری و کاهش توسط شرکت‌های دولتی و دولت‌های محلی چگونه هزینه می‌شود.

پروفسور تیموتی سیپریانو، جغرافیدان محیطی با گروه ملی تحقیقاتی AGHAM، دانشگاه فیلیپین، گفت که برچسب هزینه های آب و هوایی “از نظر فنی دقیق” است اما راه حل های بهتر برای تغییرات آب و هوایی را منحرف می کند.

«استفاده از زیرساخت ها به عنوان راه حل تغییرات آب و هوایی قدیمی است. اغلب در فیلیپین، شاهد هستیم که پروژه‌های سازگاری آب را از مناطق خاصی تخلیه می‌کنند تا سیل را به جامعه دیگری هدایت کنند.

سیپریانو گفت که پروژه‌های احیا در خلیج مانیل مانع از رها شدن آب به خلیج در هنگام باران‌های شدید شده و باعث افزایش احتباس آب شده است.

او گفت که دولت از پروژه های کنترل سیل برای کاهش خطرات ناشی از خود استفاده می کند.

ابتکار احیای خلیج مانیل همچنین جنگل‌های حرا را در امتداد تالاب ساحلی ساسموان پامپانگا، یک منطقه در معرض تهدید ۳۵۰۰ هکتاری که به دلیل “اهمیت بین‌المللی” آن تحت استانداردهای کنوانسیون رامسر شناخته شده است، به خطر می‌اندازد.

«هرچه بیشتر دفاع‌های طبیعی را با زیرساخت جایگزین کنیم، بهای بیشتری را می‌پردازیم. مداخلات مهندسی محدود است. ما سال‌هاست که این کار را انجام می‌دهیم و مشکلات سیل بهتر نمی‌شود،” سیپریانو گفت.

اما هفته گذشته، مارکوس گفت که شرایط فعلی ال نینو در کشور نیاز به اجرای سریع‌تر پروژه‌ها برای کاهش اثرات تغییرات آب و هوایی را نشان می‌دهد.

مارکوس گفت: «ما ساخت سدها و پروژه‌های کنترل سیل را تسریع خواهیم کرد.

دولت همچنین به وزارت حمل و نقل (DOTr) 163.7 میلیارد پزو (۲.۹۳ میلیارد دلار) بودجه آب و هوایی برای توسعه راه آهن ارائه می دهد.

این تخصیص ۷۶.۴ درصد از بودجه حمل و نقل سال آینده است و ۵۵.۳ درصد از هزینه های راه آهن در سال جاری افزایش یافته است.

بر اساس ارزیابی سال ۲۰۲۲ توسط بانک توسعه آسیایی، ساخت و ساز برای پروژه بزرگ راه آهن شمال-جنوب (NSCR) با بودجه ۸۷۳ میلیارد پزو (۱۵.۶۴ میلیارد دلار) توسط ژاپن، “انتشار گازهای گلخانه ای قابل توجهی ایجاد خواهد کرد” “۵۰۸۰۰۰ تن دی اکسید کربن در سال به مدت ۷ سال”.

طبق گفته بانک توسعه، مزایای کاهش انتشار تنها تا سال ۲۰۴۰ قابل مشاهده خواهد بود.

همراه با متروی مترو مانیل، NSCR یکی از جاه طلبانه‌ترین سازمان‌های حمل‌ونقل انبوه دولت است. رئیس DOTr، Jaime Bautista، شورای امنیت ملی را به‌عنوان متحول‌کننده اقتصادی ستایش کرد و سرمایه‌گذاری در راه آهن را برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای ضروری خواند.

“تکمیل خط کامل NSCR راحتی بیشتری را برای مسافران ما به ارمغان می آورد. باتیستا در اکتبر گفت: این یک جایگزین حمل و نقل کارآمد و راحت ارائه می دهد که مسافت زیادی را در بر می گیرد.

سیپریانو در غیاب تغییر عمده به سمت انرژی های تجدیدپذیر در حمل و نقل انبوه، نسبت به تلقی راه آهن به عنوان یک سرمایه گذاری سبز هشدار داد.

“ما باید در برچسب گذاری راه آهن به عنوان سبز مراقب باشیم. آنها انتشار کربن کمتری تولید می کنند، اما چگونه برق تولید می کنیم؟ سیپریانو گفت: فیلیپین در حال حاضر به شدت به سوخت‌های فسیلی وابسته است.

در همین حال، مرکز اندیشکده انرژی، بوم شناسی و توسعه تخمین زده است که سرمایه گذاری در منابع انرژی سوخت فسیلی بین آوریل ۲۰۲۲ و مارس ۲۰۲۳ به ۱.۷ میلیارد پزو (۳۰ میلیون دلار) رسیده است.

بروساس دولت را به استفاده از برچسب آب و هوا برای جذب بودجه و وام خارجی متهم کرد. در سال ۲۰۱۷، بیش از ۲۰۰ میلیارد دلار از برنامه مدیریت سیل زیرساخت های سنگین مترو مانیل توسط بانک جهانی تامین شد.

طبق پایگاه داده سازمان ملی توسعه اقتصادی، DOTr به ارزش ۱.۷ تریلیون پزو (۳۰ میلیارد دلار) توسعه خارج از کشور ژاپن را برای پنج پروژه راه آهن کلیدی تضمین کرده است.

«دولت به اشتباه فکر می‌کند که ساخت‌وسازهای بزرگ با مبالغ هنگفت از خارج، محیط زیست را اصلاح می‌کند. اما در واقع، این فقط یک مانور تجاری است،” بروساس گفت.

بروساس نگرانی‌هایی را در مورد هزینه‌های مالی و اجتماعی پروژه‌ها مطرح کرد.

او گفت: “برای پنج سال آینده از ساخت این پروژه‌ها، ما با بدهی بیشتری مواجه خواهیم شد.” “ما بدون در نظر گرفتن اخراج صدها هزار خانواده در حال شکست هستیم.”

انتظار می‌رود حدود ۲۲۰۰۰۰ خانواده آواره شوند تا راه را برای پروژه‌ها باز کنند، در حالی که بدهی ملی در ماه اوت به رکورد ۱۴.۳۵ تریلیون پزو (۲۶۰ میلیارد دلار) رسید.

تونی لا وینا، وکیل و معاون رصدخانه مانیل، یک موسسه تحقیقاتی با تمرکز بر واکنش به خطرات بلایا، در مورد اینکه آیا این نوع هزینه ها باید حتی قانونی در نظر گرفته شود یا خیر، تردید کرد.

«این خیلی باز است. مبالغ مقطوع، عموماً مشخص نشده و حتی ممکن است به عنوان یک هزینه غیرقانونی به حساب بیاید. لا وینا به الجزیره گفت: باید مشخص شود که چگونه از منابع استفاده می شود، به خصوص قبل از اینکه آنها را سبز نشان دهیم.

او گفت که دولت باید در جنگ صلیبی اقلیمی خود شفاف‌تر باشد، اما در حال حاضر “هیچ برنامه مشخصی وجود ندارد”.