آمریکا و چین دوباره در مورد آب و هوا صحبت می کنند تغییر دادن

Consensus در مذاکرات اقلیمی UN نادر است، اما اکثر طرف‌ها بر سر یک نکته توافق دارند. چین و آمریکا – دو بزرگ‌ترین تولیدکننده کربن – باید صحبت کنند. بنابراین زمانی که در اواسط کنفرانس امسال در یکی از تفریحگاه های مصر، دو کشور توافق کردند که گفتگوهای مربوط به تغییرات آب و هوایی را که از ماه اوت متوقف شده بود، از سر بگیرند، آرامش قابل درک بود. سه روز بعد، جان کری، فرستاده آب و هوای آمریکا، از همتای چینی خود، شی ژنهوا، دعوت کرد تا جلسه ای با اتحادیه اروپا درباره متان برگزار کند و از او به عنوان «دوست من» روی صحنه استقبال کرد. حدود ۷۰ وزیر حاضر در اتاق به تشویق پرداختند.

احیای گفتگوی آب و هوا ، که در نشستی در بالی در ۱۴ نوامبر بین جو بایدن، رئیس جمهور جو بایدن و همتای چینی اش، شی جین پینگ، مورد توافق قرار گرفت، تیم های آنها برای صدور بیانیه مشترک در مذاکرات مصر بسیار دیر آمدند که به COP معروف است. ۲۷. آنها هم وقت نداشتند مشترکاً یک نتیجه جاه طلبانه تر را مهندسی کنند. نشست سازمان ملل در ۲۰ نوامبر با توافقی برای راه اندازی صندوق جبران آب و هوا برای کشورهای فقیرتر به پایان رسید، اما بدون تعهدات جدید جدید برای محدود کردن انتشار جهانی.

با این وجود، بسیاری از شرکت کنندگان امیدوارند که همکاری مجدد بین چین و آمریکا باعث تقویت مذاکرات آب و هوایی شود. تردیدی وجود ندارد که کری و ژی شخصاً به این هدف متعهد هستند (به نظر می رسد آنها واقعاً نزدیک هستند و حتی قبل از دیدار شی بایدن به طور غیر رسمی صحبت می کردند). سوال این است که آیا آنها اکنون می توانند از همان جایی که در ماه اوت متوقف شده اند ادامه دهند و بر موانع جدیدی از جمله اصطکاک بر سر تایوان و محدودیت های جدید آمریکا در تجارت فناوری غلبه کنند.

در زمان نه چندان دور. زمانی که باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا بود، تغییرات آب و هوایی نقطه روشن نادری در روابط چین و آمریکا بود. علیرغم اصطکاک در جاهای دیگر، آنها از نزدیک روی مسائل آب و هوایی کار کردند و چندین قرارداد دوجانبه را امضا کردند که در سال ۲۰۱۵ راه را برای توافق پاریس هموار کرد (که در آن بیشتر کشورها متعهد شدند که افزایش متوسط ​​دمای جهانی را به کمتر از ۲ درجه سانتیگراد حفظ کنند). سپس در دوران ریاست جمهوری دونالد ترامپ، یک بدبین به آب و هوا که جنگ تجاری را با چین آغاز کرد، همکاری ها متوقف شد.

رئیس جمهور بایدن تلاش کرد همکاری های آب و هوایی را احیا کند، اما بدتر شدن بیشتر وضعیت دوجانبه روابط مانع پیشرفت شده است. چین و آمریکا در کنفرانس آب و هوای سال گذشته در گلاسکو به توافقی غافلگیرکننده دست یافتند و خود را متعهد کردند که کارگروهی متشکل از مقامات و کارشناسان تشکیل دهند تا در مورد همکاری با جزئیات بیشتر بحث کنند. اما قبل از اینکه بتواند اولین جلسه خود را برگزار کند، چین در واکنش به سفر نانسی پلوسی، رئیس مجلس نمایندگان آمریکا به تایوان در ماه اوت، تمامی گفتگوهای سطح بالا با آمریکا را متوقف کرد.

اینکه آیا دو طرف اکنون آن گروه کاری را احیا خواهند کرد (که شامل چندین زیرگروه است که مناطقی مانند زغال‌سنگ، متان و جنگل‌داری را پوشش می‌دهند)، یا از قالب دیگری استفاده خواهند کرد، هنوز مشخص نیست. آقای کری در ۲۰ نوامبر گفت: «ما به میز برگشتیم. او متعهد شد که بر تعهداتی که در گلاسکو انجام داده اند، مانند تعهدات چین برای کاهش استفاده از زغال سنگ، جنگل زدایی غیرقانونی و انتشار گاز متان، عمل خواهند کرد. یک سخنگوی وزارت امور خارجه می گوید که دو طرف در مورد برنامه هایی برای “دیدار در ماه های آینده” گفتگو کردند. گزارش آمریکا از رویارویی شی بایدن می‌گوید که آنها موافقت کرده‌اند که «مقامات ارشد کلیدی را برای همکاری در زمینه تغییرات آب و هوایی اختیار کنند». نسخه چین فقط می گوید که آنها موافقت کرده اند که “به طور مشترک برای موفقیت” COP۲۷ کار کنند.

آقای شی گفت که مشاوره های رسمی پس از COP۲۷ ادامه خواهد داشت. اما برخی ناظران بر این باورند که چین تنها در صورتی با مذاکرات مفصل‌تر موافقت خواهد کرد که در جریان دیدار مورد انتظار آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه آمریکا از چین در ژانویه، امتیازاتی را در سایر زمینه‌ها کسب کند. لی شو از سازمان صلح سبز آسیای شرقی، یک NGO، می‌گوید: «حفظ مقداری ابهام ممکن است بخشی از این هدف باشد.

پیشرفت ممکن است با تحولات پیچیده شود. از اوت با توجه به اینکه جمهوری‌خواهان در آستانه کنترل مجلس نمایندگان هستند و انتخابات ریاست‌جمهوری که قرار است در سال ۲۰۲۴ برگزار شود، آقای بایدن ممکن است در داخل با فشار بیشتری برای کسب امتیاز از چین مواجه شود، به‌ویژه که انتظار می‌رود آمریکا به صندوق جدید «زیان و ضرر» برای کشورهای فقیر پرداخت کند. . در همین حال، چین از آقای بایدن می‌خواهد که محدودیت‌هایی را که در ماه اکتبر در مورد صادرات فناوری نیمه‌رساناهای مهم برای ساخت خودروهای الکتریکی (در میان بسیاری موارد دیگر) به چین اعمال شده بود، کاهش دهد. و اگر یک سخنگوی جدید جمهوری خواه به تایوان سفر کند، چین ممکن است دوباره گفتگو را به حالت تعلیق درآورد.

جنیفر ترنر از مرکز ویلسون، یک اندیشکده آمریکایی، می‌گوید یکی از حوزه‌هایی که ممکن است پیشرفت در آن امکان‌پذیر باشد، متان است. معادن زغال سنگ چین مقدار زیادی از آن را تولید می کنند. کاهش این گازهای گلخانه‌ای پیچیده‌تر از محدود کردن استفاده از سوخت‌های فسیلی است، زیرا متان را می‌توان نسبتاً ارزان و آسان جذب کرد. این ممکن است ظاهر آقای شی را در رویداد COP۲۷ توضیح دهد که در آن آمریکا و اتحادیه اروپا گفتند که بیش از ۱۵۰ کشور تعهدی برای کاهش ۳۰ درصدی انتشار گاز متان تا سال ۲۰۳۰ امضا کرده اند. در میان آنها نبود، اما آقای ژی گفت که دولت او پیش نویس برنامه عملی را تهیه کرده و به زودی آن را تصویب خواهد کرد.

ممکن است دلیل دیگری برای خوش بینی واجد شرایط وجود داشته باشد. از آنجایی که تغییرات آب و هوایی به عرصه رقابت بزرگ‌تری بین چین و آمریکا تبدیل می‌شود، هر دو میلیاردها دلار برای توسعه فناوری سبز در داخل و تأمین مالی توسعه سبز در خارج از کشور، به‌ویژه در کشورهای فقیرتر، اختصاص می‌دهند. برنیس لی از چاتم هاوس، یک اتاق فکر در لندن، می گوید: «این محیط رقابتی می تواند به کشورهایی کمک کند که بتوانند نیازهای خود را بیان کنند.

چین در حال تمرکز مجدد برنامه زیرساختی جهانی کمربند و جاده بر پروژه های سبزتر است. در ژوئن، آمریکا و سایر اعضای G۷ یک طرح رقیب، مشارکت برای زیرساخت‌ها و سرمایه‌گذاری جهانی را راه‌اندازی کردند. هدف آن بسیج ۶۰۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری در زیرساخت های سازگار با محیط زیست در کشورهای فقیرتر تا سال ۲۰۲۷ است. یکی از پروژه ها که در ۱۵ نوامبر رونمایی شد، بسته ای ۲۰ میلیارد دلاری برای کمک به حذف زغال سنگ اندونزی است.

همکاری بین آمریکا و چین به کاهش هزینه های فناوری سبز با یکپارچه سازی زنجیره های تامین کمک می کند و امکان تامین مالی کارآمدتر پروژه های مرتبط با آب و هوا در کشورهای در حال توسعه را فراهم می کند. با این حال، در حال حاضر، رقابت اقلیمی – نه همکاری – ممکن است مسیر واقعی تری را برای پیشرفت ارائه دهد. ■

مشترکین می توانند در ثبت نام کنند Drum Tower ، خبرنامه هفتگی جدید ما، برای درک آنچه جهان از چین می سازد—و چین از جهان چه می سازد.