آیا ژاپن می جنگد؟

تاو غرش جت های جنگنده F-35 ژاپنی بر فراز Misawa، در شمال ژاپن، مهیب است. در این پایگاه که نیروهای ژاپنی و آمریکایی در آن مستقر هستند، خلبانان دو کشور با هم پرواز می کنند. خطر جنگ با چین بر سر تایوان، این آمادگی ها را بیش از پیش ضروری کرده است. ژاپن قصد دارد تا سال ۲۰۲۷ بودجه دفاعی خود را دوبرابر کند و به موشک‌های دوربرد دست یابد تا نیروهای دفاع از خود (SDF) خشن‌تر شود. اما از سال ۱۹۴۵ هیچ گلوله ای در نبرد شلیک نکرده است. آیا ژاپن خواهد جنگید؟

جغرافیا ژاپن را در خط مقدم قرار می دهد: غربی ترین جزیره آن در ۱۱۱ کیلومتری تایوان قرار دارد. اگر چین باور داشته باشد که ژاپن به این معارضه خواهد پیوست، احتمالاً درگیری کمتر خواهد بود. اگر جنگ شروع شود، حفظ تایوان از سقوط ممکن است به حمایت و قدرت آتش ژاپن بستگی داشته باشد. یک بازی جنگی اخیر توسط مرکز مطالعات استراتژیک و بین‌المللی، یک اتاق فکر در واشنگتن، نتیجه‌گیری کرد: «ژاپن محور اصلی است». حداقل، آمریکا باید از پایگاه های خود در ژاپن استفاده کند. و اگر نیروهای ژاپن وارد نبرد شوند، موفقیت بسیار محتمل‌تر خواهد بود.

اوتسوکا تاکو، قانونگذار حزب حاکم لیبرال دموکرات، می‌گوید: اگر بحرانی در اطراف تایوان رخ دهد، «به هیچ وجه ژاپن درگیر این موضوع نمی‌شود». در چنین سناریویی، “ما با ایالات متحده مبارزه خواهیم کرد”. با این حال میزان این مشارکت کمتر مشخص است. مانند آمریکا، ژاپن نیز در مورد نقش بالقوه خود ابهام دارد. برخلاف آمریکا، ژاپن هیچ تعهد قانونی برای کمک به تایوان در دفاع از خود ندارد. علیرغم صحبت های شدید سیاستمداران، سیاست های رسمی ژاپن در قبال جزیره تغییر نکرده است. کریستوفر جانستون، یک مقام امنیتی سابق آمریکایی، می‌گوید که تفسیر اصلاحات سیاست امنیتی «به این معناست که ژاپن در جنگ تایوان همه جانبه است» اشتباه است.

در زمان جنگ، اتحاد بین آمریکا و ژاپن با آزمایشات متعددی روبرو خواهد شد. اگر آمریکا به دفاع از تایوان می‌آمد – که به سختی می‌توان گفت – برای استفاده از پایگاه‌هایش در آنجا، که میزبان ۵۴۰۰۰ سرباز آمریکایی است، به تأیید ژاپن نیاز داشت. آیا ژاپن به آن ملحق می شود؟ چین ممکن است پیشنهاد دهد که در صورت امتناع ژاپن، آسیبی نبیند. اما آمریکا پیامدهای درازمدت آن را به ژاپن یادآوری می کند. کانهارا نوبوکاتسو، یک مقام سابق ژاپنی می‌گوید: «اگر ما نگوییم بله، اتحاد به پایان رسیده است.

سپس ژاپن باید تصمیم بگیرد که خودش اقدام کند یا خیر. دییت، پارلمان ژاپن، احتمالاً حداقل وضعیت را دارای «تأثیر مهم» می‌داند، یک نام قانونی که اجازه پشتیبانی غیر جنگی، مانند تأمین سوخت، مراقبت‌های پزشکی و کمک‌های لجستیکی را می‌دهد. ورود به جنگ دشوارتر خواهد بود. SDF مجاز به استفاده از زور در صورت حمله به خود ژاپن است. اگر چین موشک‌هایی به پایگاه‌های آمریکایی در ژاپن شلیک کند یا حمله‌ای همزمان به جزایر سنکاکو/دیائویو، که ژاپن در کنترل آن است، اما چین مدعی است، انجام دهد، از این قدرت‌ها استفاده می‌شود. قانونی که در سال ۲۰۱۵ تصویب شد همچنین استفاده از زور را در صورت حمله به کشور دیگری مجاز می‌داند و رژیم غذایی ژاپن آن را «تهدیدکننده بقا» می‌داند. این ساختار، با اراده سیاسی کافی، آزاد کردن قید sDF را آسان می‌کند. با این حال، هر فرصتی را ایجاد می کند که نتوانیم.

اگر ژاپن تصمیم به مبارزه می‌گرفت، باید انتخاب می‌کرد که کجا و با چه ظرفیتی. قانون ژاپن هرگونه استفاده از زور را به «حداقل میزان لازم» محدود می کند. برنامه ریزان ژاپن را تا حد زیادی به عنوان سپر نیزه آمریکا پیش بینی می کنند – دفاع از قلمرو خود و پایگاه های آمریکایی، و آزادی آمریکا برای مقابله با چین. کاوانو کاتسوتوشی، رئیس سابق ستاد مشترک ژاپن می گوید: «ژاپن از خودش مراقبت می کند و آمریکا از تایوان دفاع می کند. این ممکن است شامل اعزام زیردریایی های دیزلی خود به نقاط خفه در دریای چین شرقی باشد. اما احتمالاً به معنای ورود به تنگه تایوان نیست. زک کوپر از مؤسسه امریکن اینترپرایز، اندیشکده دیگری در واشنگتن، می‌گوید با این حال، نیروهای ژاپنی و آمریکایی باید در اطراف یکدیگر، به ویژه در هوا، عملیات کنند.

اتحاد ژاپن و آمریکا برای چنین جنگی طراحی نشده بود. ژاپن کمتر به عنوان یک شریک نظامی در نظر گرفته می شد تا به عنوان پلت فرمی که آمریکا می توانست قدرت را از آن نشان دهد، همانطور که در جنگ های کره و ویتنام انجام داد. برخلاف منشور ناتو که اصل دفاع دسته جمعی را تثبیت می کند، معاهده امنیتی آمریکا-ژاپن در سال ۱۹۶۰ آمریکا را ملزم به حفاظت از ژاپن در ازای پایگاه هایی در این کشور می کند، اما نه برعکس نیروهای ژاپنی و آمریکایی زنجیره های فرماندهی موازی دارند. این برخلاف اتحاد آمریکا با کره جنوبی است، جایی که نیروها به یک فرماندهی ترکیبی پاسخ می دهند که شعار «امشب بجنگ» را می بالد.

آماده بودن برای نبرد مستلزم تجدید قوای اتحاد است. نهادها فقدان یک فرماندهی ترکیبی آمریکایی-ژاپنی به این معنی است که نیروها به مجموعه‌های مختلف دستورات پاسخ می‌دهند و از قوانین مختلف درگیری پیروی می‌کنند. واحدهای نظامی راه هایی برای همکاری با یکدیگر یافته اند. در Misawa، یک نمونه نادر از یک پایگاه مشترک مورد استفاده، خلبانان دو کشور می توانند در هوا همگام شوند. اما اگر موشک ها پرواز کنند، این دو نیرو به راهی برای همگام سازی «حسگرها» و «تیراندازان» خود در مقیاس نیاز خواهند داشت. ایزوبه کویچی، ژنرال بازنشسته، می گوید: «ما به آگاهی موقعیتی کارآمدتر و در زمان واقعی نیاز داریم.

کارشناسان در جستجوی مدل هستند. بنیاد صلح ساساکاوا ایالات متحده، یک اتاق فکر، اخیراً نمونه هایی از جمله ساختار فرماندهی مورد استفاده آمریکا و بریتانیا در طول جنگ جهانی دوم و عملیات چندملیتی مبارزه با مواد مخدر در کارائیب را مورد مطالعه قرار داده است. جفری هورنونگ از شرکت RAND، اندیشکده دیگر، می‌گوید: «آمریکایی‌ها و ژاپنی‌ها باید شانه به شانه هم کار کنند، حتی اگر فرماندهی ترکیبی نداشته باشند.

ژاپن قصد دارد ستاد مشترک دائمی ایجاد کند، که انتظار می رود به عنوان همتای فرماندهی هند و اقیانوسیه آمریکا (INDOPACOM) عمل کند. با این حال ممکن است سال ها طول بکشد. آمریکا همچنین باید تغییراتی ایجاد کند: نیروهای ایالات متحده ژاپن، مقر آمریکا در این کشور، قدرت مدیریت اتحاد و آماده نگه داشتن نیروها را دارد، اما هیچ نقش عملیاتی واقعی ندارد. فرماندهان جنگی آمریکایی در حال حاضر در iNDOPACOM، بسیار دور در هاوایی هستند. اگر توکیو مورد حمله قرار گیرد، هماهنگی با نیروهای ژاپنی دشوار خواهد بود، و اگر ارتباطات خود آمریکا مخدوش شود، دوچندان خواهد بود.

و هرگونه تغییر پیشنهادی با واقعیت های سیاسی مواجه خواهد شد. ژاپن از رها شدن توسط آمریکا می ترسد، اما از درگیری بیش از حد محتاط است. کیشیدا فومیو، نخست‌وزیر ژاپن، به رژیم غذایی اطمینان داده است که به اشتراک گذاری اختیارات فرماندهی یا انتقال آن به آمریکا فکر نمی‌کند.

نظرسنجی حاکی از حمایت قوی از اتحاد در ژاپن است. اما مردم همچنان مخالف نقش نظامی فعال تر SDF هستند. یک نظرسنجی به پاسخ دهندگان گزینه هایی را برای واکنش به درگیری بین آمریکا و چین پیشنهاد کرد: ۲۷٪ گفتند که SDF اصلاً نباید با آمریکا کار کند. ۵۶ درصد گفتند که باید خود را به پشتیبانی از ناحیه عقب محدود کند. و فقط ۱۱ درصد گفتند ژاپن باید در کنار آمریکا بجنگد. میچیشیتا ناروشیگه از مؤسسه ملی مطالعات دفاعی در توکیو می‌گوید: «هیچ‌کس حقیقت را نمی‌داند» در مورد چگونگی انجام چنین انتخاب‌هایی. اگر ژاپن و آمریکا مجبور به کشف این موضوع شوند، قبلاً شکست خورده اند. ■