سراب صلح و رفاه در کشمیر

تhings از زمانی که نارندرا مودی، در آگوست ۲۰۱۹، اینترنت را خاموش کرد، هزاران سیاستمدار و دانشگاهیان را قفل کرد، و تنها ایالت هند با اکثریت مسلمان را به دو واحد فدرال تقسیم کرد، در جامو و کشمیر شنا کرده‌اند. سرزمین های اتحادیه فقط از دولت بپرسید آمیت شاه، وزیر کشور و ستوان ارشد آقای مودی، در سفر اخیر به خبرنگاران گفت، جایی که جدایی‌طلبان سنگ و اسلحه را به دست جوانان می‌گذاشتند، نخست‌وزیر «با راه‌اندازی صنعت و ایجاد اشتغال آنها را با موبایل و لپ‌تاپ جایگزین کرد». به سرینگر، شهر اصلی کشمیر. جایی که کشمیری‌ها قبلاً در ترس و فقر زندگی می‌کردند، در Manoj Sinha، فرماندار منطقه منصوب شده توسط دهلی، در ماه دسامبر، اکنون تعداد تلفات ناشی از تروریسم بسیار کمتر است، مطبوعات آزاد هستند و به زودی انتخابات برگزار می‌شود.

بسیاری از اینها نادرست است، همانطور که کشمیری ها در اوایل ژانویه زمانی که شش غیرنظامی از جمله دو کودک کشته شدند یادآور شد. حمله به روستایی در جنوب غربی کشمیر. و همانطور که ایوب نداف روزانه یادآوری می شود. این جوان ۱۹ ساله تقریباً ۱۶ ماه بدون محاکمه در زندان در سرینگر به سر می برد، زیرا پلیس او را به “همدستی” (نگفتند چگونه) در قتل یک پلیس متهم کرد. مادرش در اعتراض به بی گناهی او گریه کرد: ایوب تنها فرزندی است که من دارم. به‌جای رهایی کشمیر از خشونت جدایی‌طلبانه، فقر و فساد، به نظر می‌رسد رویکرد تندرو دولت مودی مشکلات سیاسی آن را بدون ایجاد امن‌تر، بدبخت‌تر یا مرفه‌تر کردن منطقه، حل‌ناپذیرتر کرده است.

بررسی اینکه در مورد گوشه شمالی مستقل هند چه باید کرد، برای همه دولت‌های هند دردسر بوده است، به‌ویژه از زمان شیوع خشونت‌های جدایی‌طلب در سال ۱۹۸۹. رویکرد سخت‌گیرانه آقای مودی همچنان ادامه دارد. بر اساس یک استراتژی دو وجهی برای مبارزه با تروریسم، دولت او حتی نیروهای بیشتری را به منطقه اعزام کرده است – تقریباً نیم میلیون نفر بر جمعیت ۷ میلیونی نظارت دارند – و نظارت و کنترل زندگی کشمیری‌ها را تشدید کرده است. برای تسریع توسعه اقتصادی، دولت در عین حال سرمایه گذاری خارجی را به ویژه با تاکید بر شادی های کشمیر به عنوان یک مقصد گردشگری، ترویج می کند. با این حال به نظر می رسد این اقدامات متناقض یکدیگر را خنثی می کنند.

نیروی اضافی نه آنقدر از ستیزه جویی کاسته که ماهیت آن را تغییر داده است. تروریست ها حملات بی رویه کمتری انجام می دهند. پس از افزایش در سال ۲۰۱۸، پیش از به قدرت رسیدن آقای مودی، تعداد غیرنظامیان کشته شده در خشونت ها به سطح اوایل دهه ۲۰۱۰ بازگشت. ستیزه جویان در عوض بسیاری از سربازان و به ویژه کارگران مهمان غیر کشمیری را که دولت به کشمیر فرستاده است، هدف قرار می دهند. این به سرمایه گذاران احتمالی اطمینان نمی دهد. بر اساس آمار منتشر شده در دسامبر، سرمایه گذاری خصوصی در کشمیر در سال ۲۰۲۲ کمتر از نصف سطح سال ۲۰۱۸ بود. یک دانشگاهی (که نخواست نامش فاش شود) در سرینگار می‌گوید: «این منطقه هنوز بیش از حد منطقه درگیری است که سرمایه‌گذاری منطقی نیست.

درست است، گردشگری، بهبودی متوسطی داشته است – با حمایت یک کمپین دولتی که کشمیر را مکانی آرام و زیبا پر از باغ‌های رنگارنگ لاله‌ها و خانه‌های دنج نشان می‌دهد. تعداد بازدیدکنندگان در سال ۲۰۲۲ تقریباً مشابه سال ۲۰۱۸ بود. با این حال گردشگری که در حال حاضر ۶ درصد از GDP کشمیر را تشکیل می دهد، باید جهشی بزرگ داشته باشد تا محرک اصلی رشد باشد. در همین حال، بیکاری در پایان سال ۲۰۲۲ به ۲۴ درصد رسید، سه برابر نرخ ملی. و خدمات عمومی با اقتصاد رو به زوال است. در یک نمایشگاه گردشگری با نور درخشان در کنار دریاچه، یک شب زمستانی اخیر در سرینگر، یک محلی رقصیدن را تحسین کرد اما با توجه به قطع بی وقفه برق، به شدت آرزو کرد که بخشی از برق در عوض به خانه اش برسد.

زندگی در سرینگر از بسیاری جهات تلخ است. مردم محلی از آزار و اذیت مکرر در تعداد زیادی از ایست های بازرسی، مانند توقیف موتورسیکلت های پلیس که صاحبان آن مدارک صحیح را ارائه نمی دهند، گزارش می دهند. آقای نداف، این جوان زندانی، بر اساس قانون ایمنی عمومی (psa)، یک قانون سخت ضد تروریسم که به دولت اجازه می دهد مظنونان را تا دو سال بدون محاکمه در زندان نگه دارد، بازداشت می شود. استفاده از آن از سال ۲۰۱۹ افزایش یافته است، زمانی که دولت از آن برای حبس کردن هزاران سیاستمدار کشمیری، از جمله سه وزیر ارشد قبلی، برای چندین ماه استفاده کرد.

و psa هنوز علیه منتقدان دولت استفاده می شود. فهد شاه، یک روزنامه‌نگار محترم، نزدیک به یک سال است که پس از آنکه مقامات ادعا کردند گزارش‌های او «تروریسم را تجلیل می‌کند» در زندان به سر می‌برد. شواهد تکه تکه حاکی از آن است که افراد بی‌گناه زیادی در زندان هستند یا تعداد ستیزه‌جویان بسیار بیشتر از گذشته است: در سال ۲۰۲۲، ۸۴۱ دادخواست در انتظار بازداشت خودسرانه وجود داشت که بیشتر مربوط به psa بود. بشیر احمد، وکیل دادگستری در سرینگر، می گوید: قبل از سال ۲۰۱۹، میانگین سالانه حدود ۳۰۰ مورد بود: “در لیست این پرونده ها برای جلسات اولیه دشوارتر شده است.”

اهل محلی. گمان می‌رود که تلاش‌های دولت برای ترویج سرمایه‌گذاری‌های خارجی آنقدر به توسعه دامن نخواهد زد که کشمیری‌ها را خلع ید کند. محبوبه مفتی، وزیر جامو و کشمیر تا زمانی که ایالت خود را از دست داد، می‌گوید: «همه چیز در مورد ربودن زمین، مشاغل و منابع از مردم محلی اینجا و دادن آنها به متحدان شرکت‌های ثروتمند کنونی است. =”article__body-text”>آقای شاه در جریان سفر خود به سرینگر وعده داد که به زودی انتخابات در کشمیر برگزار خواهد شد. تعداد کمی از کشمیری ها این را باور دارند، تا حدی به این دلیل که حزب بهاراتیا جاناتا به رهبری آقای مودی برای به دست آوردن آنها تلاش می کند. حتی در صورت برگزاری انتخابات، خانم مفتی و دیگر سیاستمداران محلی می گویند که آنها را تحریم خواهند کرد مگر اینکه ایالت کشمیری احیا شود. که روی کارت ها نیست. به نظر می رسد که آینده نزدیک کشمیر مانند یک دولت پلیس فقیر است که از دهلی اداره می شود، با نمایش های نور و باغ های لاله، اما صلح، آزادی یا رفاه اندکی.■