“شما همیشه ۰٪ آماده خواهید بود”: پناهندگان اوکراین در زندگی هستند دور از خانه

Sحدود هشت میلیون اوکراینی پس از آغاز جنگ ولادیمیر پوتین یک سال پیش در سراسر اروپا پراکنده شدند. اکثریت قریب به اتفاق زنان و کودکان هستند. اکثر مردان اوکراینی در سن جنگ اجازه خروج ندارند. برخی از این پناهندگان در حال ساختن زندگی جدید در خارج از اوکراین هستند. دیگران قبلاً بازگشته اند یا قصد دارند این کار را انجام دهند. بسیاری در وسط گیر کرده اند، نمی توانند به خانه برگردند اما نمی خواهند امید خود را از دست بدهند.

اکونومیست با ده ها پناهنده اوکراینی مصاحبه کرد تا دریابد که زندگی آنها چگونه تغییر کرده است و چگونه کشورهای میزبان آنها در حال سازگاری هستند. داستان آنها قابل توجه است. بسیاری انتخاب های دردناکی بین امنیت و خانواده داشتند و سفرهای آنها به خارج از اوکراین اغلب خطرناک و ناراحت کننده بود. در زیر داستان هشت فرد و زوج است که تجربیات آنها نمونه ای از میلیون ها نفر دیگر است.

آلا،
برلین

آلا (تصویر بالا)، یک پناهنده میانسال، در پاسخ به این سوال که وقتی جنگ شروع شد کجا بود، بلافاصله شروع به گریه می کند. زمانی که روس‌ها در اواخر فوریه ۲۰۲۲ یک سری حملات موشکی به بخش‌های مسکونی شهر زادگاهش خارکف، دومین شهر اوکراین، انجام دادند، “ترس” داشت. او و شوهر معلولش مجبور شدند قبل از فرار به یک پناهگاه بمب ببرند: ابتدا به لویو، در غرب اوکراین، و سپس به آلمان، صرفاً به این دلیل که با داوطلبانی مواجه شدند که حمل و نقل اتوبوس را در آنجا سازماندهی می کردند.

او می‌گوید آلمانی‌هایی که او با آنها روبرو می‌شود، چیزی جز خوش‌آمدگویی نبوده‌اند. “این به من اراده برای زندگی می دهد.” حداقل به همان اندازه احساس حمایت متقابل در میان ۲۰۰ نفر دیگر از پناهندگان یهودی اوکراینی که آلا و همسرش از اوت در هتلی در شارلوتنبورگ، منطقه ای در برلین غربی با آنها زندگی کرده اند، مهم بوده است. در قلب جامعه یک خاخام کاریزماتیک از دنیپرو قرار دارد که از طرف پناهندگان با مقامات شهری ارتباط برقرار می کند و اطلاعات و توصیه هایی را در شام جمعه شب شبات ارائه می دهد.

آلا وقت خود را صرف یادگیری زبان آلمانی، در کلاس های ادغام با بودجه دولتی و مراقبت از شوهرش می کند. اما این یک زندگی کامل نیست. او بدون Google Translate نمی تواند با مردم محلی ارتباط برقرار کند و خانه را از دست می دهد. او می گوید: «من آینده ای در اینجا نمی بینم. اما بازگشت به خارکف بمباران شده، نزدیک به خط مقدم و تنها ۵۰ کیلومتری مرز اوکراین با روسیه، به سختی قابل تصور به نظر می رسد. او می گوید که شهر در طول زمستان تا حد زیادی آرام بوده است. اما بعد از آن چه؟

ناتالیا،
وروتلاو

در ۲۴ فوریه، نیروهای روسیه وارد شهر کوچکی در منطقه خرسون، در جنوب اوکراین شدند. ناتالیا که در یک رستوران کوچک کار می‌کرد، می‌گوید سربازان در حالی که جت‌های جنگنده از بالای سر به پرواز در می‌آمدند، به «همه چیز» شلیک می‌کردند. خلق و خوی “هراس کامل” بود. اشغال بعدی وحشیانه بود: روس ها یکی از دوستان ناتالیا را بازداشت کردند، او را کتک زدند، او را از آب و غذا محروم کردند و او را مجبور کردند تا ولادیمیر پوتین را جلوی دوربین تمجید کند.

ناتالیا به همراه پسر و مادرش به زاپوریژیا در همان حوالی گریخت، اما دید که ماشین پشت سرش در اثر حمله روسیه نابود شده است. بنابراین او برای فرار از اوکراین به لهستان به پیشنهاد یکی از دوستانش به متقاعد کردن کمی نیاز داشت. او مجبور شد مادرش را پشت سر بگذارد تا از پسر دیابتی خود مراقبت کند، پسری که باور نداشت از این سفر جان سالم به در ببرد. سفر انفرادی او او را از طریق کریمه اشغالی، هزاران کیلومتر از غرب روسیه و سپس به لتونی و در نتیجه اتحادیه اروپا برد.

ناتالیا از طریق یک آژانس کار به عنوان یک نظافتچی در Wroclaw، در جنوب غربی لهستان پیدا کرد. اما کار به شدت سخت بود و آژانس مقدار زیادی از حقوق او را برای پرداخت هزینه های اقامتش گرفت. اکنون او در کارخانه ای با ساعات متمدن تر و مسکن ارزان تر کار می کند. همکاران او همه اوکراینی هستند. او می گوید که همه آنها داستان “خوب و بد” خود را دارند. مدیران لهستانی او وقتی سعی می‌کند لهستانی صحبت کند، می‌خندند، زبانی که با آن مشکل دارد، اما مردم محلی عموماً مهربان و خوش‌آمد هستند. او عاشق شهر، به خصوص فضاهای سبز و باز آن است. او بولینگ ده پین ​​را شروع کرده است. او می تواند بخشی از حقوق خود را برای خانواده اش در اوکراین بفرستد.

ناتالیا امیدوار است که نیروهای اوکراین سرزمینی را که او ترک کرده است آزاد کنند. اگر چنین باشد، او سعی خواهد کرد مادرش را متقاعد کند که پسرش را بیاورد و به او در لهستان بپیوندد. اگر آنها بیایند، ناتالیا می گوید: «تا زمانی که بتوانیم اینجا می مانیم. من آینده زیبایی را برای ما اینجا در وروتسواف می بینم.”

اوگنیا و آرتم،
لندن و کیف

اوگنیا در مورد لحظه ای که جنگ در میهن شما شروع می شود می گوید: «مثل آماده شدن برای زایمان است. “شما همیشه ۰% آماده خواهید بود: وقتی این اتفاق بیفتد، یک شوک کامل است.” هنگامی که تانک های روسی از مرز عبور کردند، اوگنیا و آرتم، همسرش، به همراه پسر شش ساله خود، ساشا، از کیف به غرب اوکراین گریختند. پسر عموی اوگنیا در بریتانیا زندگی می کرد و به او پیشنهاد کرد که به او بپیوندد. او فرم ها را پر کرد و آن را فراموش کرد. شش هفته بعد، هنگامی که او ایمیلی دریافت کرد که به او اطلاع داده بود که درخواستش با موفقیت انجام شده است، «من دچار حمله پانیک شدم. این به من ضربه زد که ترک اوکراین در واقع یک احتمال است.

اوگنیا و ساشا به لندن نقل مکان کردند و آرتم را در کیف ترک کردند. همه چیز همیشه آسان نبوده است. تعهد خانواده به بازگشت به خانه، او و ساشا را به اجاره های کوتاه مدت در بازار املاک بسیار تنگ محدود کرده است. آپارتمان فعلی او در جنوب لندن کوچک است. بریتانیا به طرز وحشتناکی گران است. اما پس از یک شروع دشوار، پسرش اکنون در مدرسه خوشحال است، تا حدی به لطف معلمان صبور و حامی. اوجنیا می‌گوید، تضاد خوبی با مدارس انضباطی «سبک شوروی» اوکراین است. او عصرها به پسرش برنامه درسی اوکراین را با کتاب های درسی ارائه شده توسط مدرسه ای در کیف آموزش می دهد. او انگلیسی را روان صحبت می کند و توانسته است شغل اوکراینی خود را برای یک ارائه دهنده نرم افزار حفظ کند. او می گوید: «وقتی می بینم برخی از مردم در اوکراین چگونه زندگی می کنند، حق شکایت ندارم. به دونباس نگاه کنید.»

آرتم نیز با جدایی دست و پنجه نرم کرده است. او از آپارتمانش در کیف، در محاصره اسباب بازی های پسرش و عکس های خانواده اش، سعی نمی کند تنهایی خود را پنهان کند. او می گوید: «من و پسرم بیش از یک هفته از هم جدا نبودیم. با توجه به اینکه اقتصاد اوکراین اکنون به سمت جنگ می رود، کار او به عنوان مدیر مکان برای شرکت های تولید تا حد زیادی خشک شده است. تحمل بخش زیادی از وظایف مراقبت از کودک، جدایی از پسرش به ویژه دشوار بوده است.

خانواده به محض اینکه احساس امنیت کنند در کیف دوباره جمع می شوند. ساشا هر روز از مادرش می پرسد که کی به خانه می روند. در حال حاضر، اوگنیا می گوید: “من نمی خواهم او در مکانی باشد که هر ده روز یک بار بمباران شود.” اما او می پذیرد که شاید آستانه بازگشت او به اندازه گذشته بالا نباشد. اگر جنگ در شرق اوکراین مهار شود، دیگر خاموشی در کیف وجود نخواهد داشت و مقامات غربی می گویند که نقطه عطفی در جنگ رخ داده است – “این برای من بسیار مهم است” – او آن را در نظر خواهد گرفت.

در این میان شرایط او رواقی گرایی خاصی را به وجود آورده است. او می‌گوید: «من یک موجود عادت هستم، خانه، خانواده، کار، کارهای روزمره‌ام را دوست دارم. “[پناهنده بودن] شخصیت من نیست.” مانند بسیاری از پناهندگان، او سعی می کند بر روی روز به روز و چیزهایی که می تواند تغییر دهد تمرکز کند. او در مورد هر چیز دیگری می‌گوید: «استرس نداشته باشید. رهایش کن. زندگی خود را رهبری کنید. همه چیز همیشه می تواند بدتر شود، این شعار جدید من است.”

آلیونا،
برلین

سال گذشته برای آلیونا خوب شروع شد (تصویر). حرفه او راضی کننده بود – او در حال ورود به صنعت فیلم بود که مدت ها به آن علاقه مند بود – و از زندگی خود در کیف لذت می برد. اما سپس “بدترین کابوس” او آمد: جنگی که او هرگز باور نمی کرد ممکن است رخ دهد. او به یک ویلا و سپس یک دهکده کوچک با دوستانش رفت. قتل عام در بوچا، تنها در ۲۵ کیلومتری کیف، عمیق ترین ترس او را از مهاجمان روسی تأیید کرد. دوستانی در برلین، شهری که او زمانی در آن کار کرده بود، از او خواستند که به آنها بپیوندد. در ابتدا پیام های آنها را آزاردهنده می دید، اما در نهایت آنها او را به دست آوردند. او در ماه مه وارد شد.

از آن زمان به بعد، او چندین هفته یا چند ماه به خانه سفر کرده است. کار او برای یک آژانس توسعه که پروژه‌های اوکراین را تأمین مالی می‌کند، به این بازدیدها حس هدفمندی فراتر از دیدار دوستان و خانواده می‌دهد. او می پذیرد که واقعاً در آلمان ادغام نمی شود: او وقت خود را در “حباب اوکراینی” می گذراند و برای دوره های زبان وقت ندارد. اما افق های تازه ای باز شده است. وقتی جنگ شروع شد، او به عنوان فردی بدون خانواده می گوید: “من یک ذهنیت قربانی داشتم”. اما اکنون او آزادی خود را به عنوان یک دارایی می بیند.

در حال حاضر، آلیونا زندگی دوگانه ای دارد. تحرکات او عمدتاً به دلیل زمان بندی قراردادهای اجاره در بازار مسکن به شدت فشرده برلین شکل گرفته است: سال گذشته او هفت بار در سه ماه خانه خود را تغییر داد. او می گوید که بودن در کیف “غیرقابل مقایسه” است. “این زندگی در لبه است.” او به پرداخت اجاره آپارتمان خود در کیف، تا حدی برای حمایت از صاحبخانه خود ادامه می دهد. اما در برلین “من این تمایل به کشف را احساس می کنم.” او که به آلمان رسیده و فکر می کند تبعیدش تنها چند هفته طول خواهد کشید، اکنون مطمئن نیست که حتی در صورت صلح پایدار به اوکراین بازگردد یا خیر. او می‌گوید: «برای تصمیم‌گیری [مکان زندگی] به خودم فشار زیادی وارد کرده بودم. “اما در حال حاضر، من مجبور نیستم.”

اوکسانا و آرتم،
لایپزیگ و کیف

آرتم چاپای، نویسنده اهل کیف، درباره تجربه خانواده‌اش هنگام شروع جنگ می‌گوید: «مانند میلیون‌ها اوکراینی، ما آماده بودیم. او به همراه همسرش اوکسانا و دو پسر جوانش به غرب اوکراین گریخت. آرتم بلافاصله برای ارتش ثبت نام کرد. اوکسانا بچه ها را به آلمان برد، کشوری که او تجربه ای در آن داشت.

آرتم می‌گوید زمانی که برای اولین بار از پسرانش جدا شد، به مدت دو ماه هر روز گریه می‌کرد. از آن زمان، خانواده دو بار، یک بار در اوکراین و یک بار در آلمان، دوباره گرد هم آمده اند. آرتم در غرب اوکراین و به دور از جنگ مستقر شده است و اوکسانا، جامعه شناس، با یک دانشگاه آلمان قرارداد دارد. و با این حال، او می‌گوید: «حتی در موقعیت ممتازی مانند ما بسیار دشوار است. جایی که والدین به طور مشخص وظایف فرزندپروری را بر عهده داشتند، اوکسانا اکنون مشمول «مادرانگی اجباری» شده است. این زوج تمام تلاش خود را می کنند تا وظایف آموزشی را به اشتراک بگذارند و برنامه درسی اوکراین را به فرزندان خود آموزش دهند.

همچنین وضعیت خانواده در لایپزیگ، شهری در شرق آلمان، که پس از آن که یافتن مسکن در برلین غیرممکن بود، به آنجا رفتند، وضعیت خوبی ندارند. پسر کوچکتر در مدرسه با مشکل مواجه شده است: وقتی اوکسانا شکایت کرد که به او آلمانی یاد نمی دهند، مدیر مدرسه به او گفت فایده ای ندارد زیرا خانواده به هر حال در کشور نمی مانند. و اوکسانا از آن دسته از عناصر چپ آلمانی که به نظر می رسد در کنار کرملین هستند خشمگین است. در یک سخنرانی در برلین، معترضانی که ناتو را مقصر جنگ می‌دانستند و اوکراینی‌ها را نازی می‌خواندند، مورد انتقاد قرار گرفت. او مجبور شده است از یک دوست آلمانی “بنیادگرای صلح طلب” نیز فاصله بگیرد.

اکنون خانواده قصد دارند در تابستان به کیف بازگردند، اگرچه اوکسانا آگاه شده است که پسرانش را از دوستانی که پیدا کرده اند جدا خواهد کرد. در مورد آرتم، جای او در ارتش او را از انجام هر کاری غیر از ملاقات کوتاه برای دیدن خانواده‌اش حتی پس از بازگشت باز می‌دارد. با این حال، او می گوید، “یک بار در ماه راحت تر از دو بار در سال است.”

Maksym،
ورشو

ماکسیم، دانش آموزی که اصالتاً اهل دنیپرو در مرکز اوکراین است، در ۸ مارس، کمتر از سه هفته قبل از ۱۸ سالگی، از کشور گریخت و بنابراین اجازه عبور از مرزها را نداشت. او نمی‌خواست خانواده‌اش را پشت سر بگذارد، اما دوستانی در لهستان داشت و پسرعمویش در ورشو که مایل بود او را نگه دارد. او گفت که دوستان لهستانی او به “خانواده دوم” تبدیل شده اند و آماده کردن لهستانی او “آنقدرها هم سخت نیست”.

وقتی ماکسیم را ترک کرد، شش ماهه بود که مدرک IT را در کیف گرفته بود. او امیدوار است که تحصیلات خود را در لهستان دوباره آغاز کند، اما این چشم انداز شروع به تغییر کرده است. کار او برای کمک به سایر پناهندگان اوکراینی، به ویژه کارگران کم سواد که توسط آژانس های کاریابی سرکش لهستان استثمار می شوند، اکنون بیشتر وقت او را می گیرد. او می گوید: «من سعی می کنم کمک کنم، اما نمی توانم به همه کمک کنم. او برای خانواده‌اش در دنیپرو که خودشان با اوکراینی‌هایی که مجبور به ترک خانه‌هایشان شده‌اند، پول می‌فرستد. ماکسیم می‌گوید این کار برای آنها «بسیار مهم است». من به آنها نمی گویم که باید به اینجا بیایند.

مانند بسیاری از پناهندگان، جنگ در ماکسیم حس جدیدی از میهن پرستی را برانگیخته است. اما اکنون که او به سن رسیده است، نمی تواند به اوکراین بازگردد مگر اینکه مایل باشد در آنجا بماند. او می‌گوید: «دوست دارم آنجا زندگی کنم، اما آینده‌ای در آنجا نمی‌بینم. “من می خواهم در کشوری بدون مشکل تحصیل کنم.” شاید یک روز او برای کمک به تلاش های بازسازی به اوکراین برگردد.

آنا،
وروتلاو

آنا (تصویر)، وکیلی که اکنون در وروتسواف مستقر است، می گوید: «این دومین جنگ در زندگی من است. در سال ۲۰۱۴ یک شورش تحت حمایت روسیه او را مجبور کرد که دونتسک در شرق اوکراین را به همراه همسرش و نوزادشان ترک کند. پس از سال‌ها نقل مکان، سرانجام در دنیپرو ساکن شدند، جایی که صاحب فرزند دوم شدند. سپس ۲۴ فوریه فرا رسید. پنج موشک در نزدیکی خانه آنها سقوط کرد و در ساعت ۵:۲۵ صبح آنا از تخت خود منفجر شد. انفجارها اتاق خواب او را با درخشش وحشتناک نارنجی پر کرد.

آنا بچه‌ها را برد و سفری «کاملاً آشفته» را در اوکراین آغاز کرد که سکوت‌های وهم‌آور و حملات راکتی بیشتر با آن‌ها همراه بود. پس از توقف در گودال با اقوام در غرب اوکراین، خانواده از مرز به مجارستان عبور کردند. آنا بدون هیچ مقصدی رانندگی کرد و رانندگی کرد. در نهایت، خانواده در Wroclaw، جایی که یکی از دوستان یکی از دوستان پیشنهاد اقامت داد، منتهی شدند. آنا فکر می کرد تبعیدش حداکثر سه ماه طول می کشد. او می‌گوید: «اکنون من باور نمی‌کنم که جنگ هرگز پایان یابد. فرزندان او از تجربیات خود آسیب دیده اند: در شب سال نو، با عیاشی های لهستانی که در خیابان ها آتش بازی می کردند، از وحشت به او چسبیدند.

بدون چشم‌انداز بازگشت، آنا و (از راه دور) همسرش تصمیم گرفتند یک سالن زیبایی در وروتسواف افتتاح کنند. آنا می گوید: «من قبلاً چنین کاری انجام نداده بودم. “هر قدم سخت بود.” دختر بزرگتر او، ۱۱ ساله، در مدرسه لهستانی است و خوشحال است. او به سادگی آرزو می کند که ای کاش دوستانش از دنیپرو با او بودند. با این حال، کودک ۵ ساله او می ترسد هر بار که آنا او را در مهدکودک ترک می کند، رها شود. برای جلوگیری از سردرگمی بچه ها، آنا و همسرش توافق کرده اند که آموزش از راه دور با مدارس اوکراین انجام ندهند.

برخی از لهستانی ها گهگاه به او و سایر اوکراینی ها شرایط سختی می دهند. جمعیت Wroclaw از زمان شروع جنگ تقریباً یک سوم افزایش یافته است: اجاره بها افزایش یافته است و برخی از خدمات عمومی تحت فشار قرار گرفته اند. اما به طور کلی استقبال بسیار گرم بوده است و آنا از او سپاسگزار است. او می‌گوید: «می‌فهمم اینجا هم برای مردم سخت است. در مورد او، تجربه قبلی پس از سال ۲۰۱۴، فشارهای امروزی را قابل کنترل تر می کند. ما زندگی خود را تغییر دادیم زیرا افکارمان را تغییر دادیم. این بار این کار را آسان‌تر کرده است.»

آناستازیا،
ورشو

آناستازیا، یک نوجوان ۱۷ ساله، اهل یک شهر کوچک در نزدیکی کیف است. در فوریه گذشته، از ترس بدترین اتفاق، خانواده او سه روز قبل از شروع جنگ از اوکراین فرار کردند. والدین او به سه فرزندشان گفتند که این فقط یک ماه یا بیشتر طول خواهد کشید، اما آناستازیا تصور می کرد که تبعید او برای مدت طولانی تری طول می کشد، بنابراین برای تمام فصول مملو از جمعیت است. او در کافه اسپوکو در ورشو، محل پاتوق نوجوانان اوکراینی، می‌گوید: «دو ماه نمی‌توانستم گریه‌ام را متوقف کنم. او چند نفر را می‌شناخت که در جبهه کشته شده‌اند و دلتنگ پدربزرگ و مادربزرگش که مانده بودند.

او اخیراً برای بازدید از اوکراین بازگشته است، و احساس «پارگی» می‌کرد، زیرا در خانه بودن احساس خوبی داشت. او می‌گوید: «وقتی به خانه می‌آیم فکر می‌کنم اینها فقط اوکراینی‌هایی نیستند که می‌بینم، بلکه برادران و خواهران من هستند. او در مورد بزرگترین چالش هایی که در لهستان با آن مواجه است، پاسخ می دهد: «همه چیز! صرفاً از نظر ذهنی بودن در اینجا را می پذیرم.»

اما هنگامی که به ورشو رسید، آناستازیا متوجه شد که با توجه به وضعیت خانه، امکان بازگشت وجود ندارد. دفتر مادرش در اوکراین بمباران شد. و بنابراین او شروع به تعهد برای زندگی جدید در لهستان کرده است. او برای بهبود زبان لهستانی خود، دانشکده پزشکی را رها کرد، اما قصد دارد پس از اتمام دوباره ثبت نام کند. او می‌گوید: «خیلی سخت نیست»، اگرچه وقتی به ورشو رسید حتی یک کلمه هم صحبت نکرد. او هنوز هیچ دوست لهستانی پیدا نکرده است، اما “دوست دارد”. پدر و مادرش حال می کنند. با این حال، برادر کوچکتر او با زبان مشکل دارد. ■