موجی از کووید-۱۹ نقص‌هایی را در سلامت چین آشکار می‌کند سیستم

Wدر در ماه آینده، موسسات پزشکی چین با “تاریک ترین ساعت” خود روبرو خواهند شد. این هشدار توسط Zhang Wenhong، متخصص برجسته بیماری های عفونی، توسط رسانه های دولتی منتشر شده است. این دیدگاهی را منعکس می کند که چندی پیش در چین «صفر کووید» به عنوان بدعت تلقی می شد. اما با توجه به اینکه ویروس اکنون کشور، از جمله بیمارستان‌های آن را فرا گرفته است، صحبت از له کردن آن متوقف شده است. مردم ساعت ها در درمانگاه تب صف می کشند. کارکنان پزشکی دسته دسته بیمار می شوند. در هفته‌های آتی مرگ و میر به سرعت افزایش خواهد یافت، زیرا این بیماری تلفات خود را بر جمعیتی که واکسینه نشده‌اند، می‌گیرد.

در بیشتر سه سال گذشته، از زمانی که موارد کووید-۱۹ وجود داشته است دولت برای اولین بار در شهر مرکزی ووهان شناسایی شد و با غرور به نحوه رسیدگی به این بیماری همه گیر نگاه کرد. موفق شده بود کووید و مرگ و میر را در مقایسه با بسیاری از کشورهای دیگر به طور شگفت انگیزی کم نگه دارد. همچنین توانسته بود این را به مزیت تبلیغاتی بزرگ تبدیل کند. حداقل تا اواخر سال جاری، زمانی که ویروس شروع به رها شدن کرد و اعتراض‌ها در مورد قرنطینه‌های اغلب بی‌رحمانه به راه افتاد، به نظر می‌رسید که بسیاری از مردم این خط رسمی را می‌پذیرفتند که دستاوردهای چین محصول یک سیستم سیاسی برتر است، یکی که گفته می‌شود توانایی منحصربه‌فردی دارد. بسیج مردم و منابع در مقیاس مورد نیاز برای جلوگیری از گسترش ویروس.

در شرایطی که کووید صفر در حال حاضر همه به جز متروکه شده اند و خیابان ها نه به دلیل قرنطینه بلکه به دلیل ترس تقریباً خالی شده اند، توجه مردم به دستگاه های مراقبت های بهداشتی معطوف شده است. در روزهای اخیر تماس‌های پکن با ۱۲۰، تعداد فوریت‌های پزشکی، به پنج یا شش برابر سطح عادی افزایش یافته است. “هرج و مرج کووید”، همانطور که یک روزنامه در پکن آن را نامیده است، در بیمارستان ها رخ داده است. مردم در بسیاری از شهرها به سمت آنها هجوم آورده اند، حتی از ابتلای خفیف به ویروس وحشت زده اند. یک بار به آنها گفته شد که این یک تهدید جدی برای زندگی آنها است. اکنون، مقامات رسمی نوع فعلی Omicron را شبیه آنفولانزا می نامند. اما مصونیت نسبت به کووید در چین پایین است، بنابراین افزایش تعداد موارد منجر به مرگ و میر بسیاری خواهد شد: طبق بدترین تخمین اکونومیست، در چند ماه آینده حدود ۱.۵ میلیون نفر.

تلفات در چنین مقیاسی همچنان به عنوان سهمی از جمعیت کمتر از بسیاری از کشورهای دیگر در نتیجه کووید است. اما آنها در چین سوالاتی را در مورد ضعف های سیستم مراقبت های بهداشتی این کشور و اینکه آیا ممکن است در رنج مردم و مصیبت پرسنل پزشکی نقش داشته باشند، مطرح خواهند کرد.

این اولین بار نخواهد بود که چنین جست و جوی روحی انجام می شود. شیوع SARS، که برای اولین بار در سال ۲۰۰۲ در چین شناسایی شد و صدها نفر را، عمدتاً در چین، به کام مرگ کشاند، بحث های زیادی را در مورد نارسایی های این سیستم برانگیخت. مقامات با سرپوش گذاشتن بر ظهور SARS، بازتر شدند. هنک بکدام، نماینده ارشد سازمان جهانی بهداشت در پکن، مطالعه‌ای را که توسط محققان دولت چین انجام شده بود، با بودجه WHO، که در سال ۲۰۰۵ تکمیل شد، به یاد می‌آورد. روزنامه جوانان چین، یک روزنامه تحت کنترل دولتی جزئیات آن را با عنوانی چشم نواز فاش کرد: «اصلاحات بهداشتی چین موفق نبوده است». آقای بکدام می‌گوید دیدن این کلمات «کاملاً چیزی» بود.

در زمان شی جین پینگ، که یک دهه پیش رهبر چین شد، تصدیق عمومی خطای سیاست سخت‌تر بود. شاید، او ممکن است احساس کند، کمتر به یکی نیاز دارد. کارهای زیادی برای رفع مشکلاتی که SARS برجسته شده است، انجام شده است.

یکی از موارد مهم ترس مردم از هرگونه تماس با سیستم بهداشتی به دلیل هزینه بالای درمان بود. قبل از SARS، مراقبت در سطح جامعه از بین رفته بود. بسیاری از شرکت‌های دولتی و «کمون‌های مردمی» که زمانی خدمات بهداشتی ارائه می‌کردند، برچیده شده‌اند. بیمارستان ها تحت کنترل دولت باقی ماندند اما بازار محور شده بودند. برای تأمین بودجه و کیف پول کارکنان خود، آنها می توانند قیمت داروها و درمان های خود را تعیین کنند. در شهرها فقط افرادی که قراردادهای کاری رسمی داشتند به بیمه دسترسی داشتند. بیشتر ۹۰۰ میلیون روستانشین چین مجبور به پرداخت هزینه های پزشکی خود شدند.

بعد از سارس، مقامات تلاش‌ها را برای ثبت نام در روستاها تشدید کردند. ساکنان یک طرح بیمه درمانی با بودجه دولتی. در سال ۲۰۰۷ آنها در شهرهایی که شغل رسمی نداشتند همین کار را کردند. دو سال بعد، دولت از طرحی برای اصلاحات بهداشتی پرده برداری کرد که هدف آن ارائه مراقبت های اولیه و مقرون به صرفه برای همه (“پوشش جهانی بهداشت”، همانطور که WHO آن را می نامد) تا سال ۲۰۲۰. این شامل افزایش زیادی در هزینه های دولت هزینه سالانه دولت برای سلامت به عنوان سهمی از تولید ناخالص داخلی در مقایسه با مبلغی که در زمان SARS، WHO هزینه می‌شد، به حدود ۳ درصد رسید. > محاسبه می کند (نمودار ۱ را ببینید). تا سال ۲۰۱۱ بیش از ۹۵ درصد از جمعیت چین دارای نوعی بیمه درمانی بودند که توسط دولت تامین می شد. تا سال ۲۰۱۷ تعداد کارکنان بهداشتی به ازای هر نفر بیش از ۸۵ درصد و تعداد تخت های بیمارستانی نزدیک به ۱۴۵ درصد افزایش یافته است.

درس هایی از ووهان

پس باید در مورد آن صحبت کنید. اما فوران کووید در سال ۲۰۱۹ نشان داد که کارهای زیادی برای انجام باقی مانده است. شیوع SARS، در مقایسه بسیار کوچک، نارسایی غم انگیزی را در دستگاه نظارت بر بیماری چین نشان داده بود. با کمک آمریکا، چین تلاش کرد تا با آموزش صدها نفر در مورد نحوه واکنش به چنین رویدادهایی این مشکل را برطرف کند. اما بر اساس گزارش ها، زمانی که رئیس مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های چین، جورج گائو، از آن مطلع شد، کووید در ووهان بیداد می کرد.

آنچه در ووهان در سال ۲۰۲۰ آشکار شد، مشکلات گسترده‌تری را در سیستم مراقبت‌های بهداشتی آشکار کرد. تلاش‌های دولت برای بازسازی مراقبت در سطح جامعه و تبدیل آن به عنوان دروازه‌ای برای ورود به بیمارستان‌هایی مانند کلینیک‌های پزشکان عمومی (gp) بریتانیا، به وضوح پیشرفت کمی داشته است. ساکنان وحشت زده ووهان، که اغلب فقط علائم خفیف کووید را داشتند، مستقیماً به بیمارستان‌ها هجوم بردند – مراکز بهداشتی محله‌ای که پزشکان آن‌ها کمتر آموزش دیده‌اند و تجهیزات ضعیف‌تری دارند (مانند بسیاری از چینی‌ها). چهار نفر از دانشگاهیان در ووهان در ژورنال سیاست سلامت چین نوشتند که این صحنه را “آشوب” توصیف کردند، مانند یک بانک. استفاده از مراکز بهداشتی اجتماعی کم بود. پزشکان آنها برای کمک به بیمارستان ها احضار شدند. یک طرح ملی برای توسعه مراقبت های بهداشتی از کلینیک های اجتماعی خواسته بود تا سال ۲۰۲۰ به ازای هر ۱۰۰۰ ساکن، ۳.۵ کارمند بهداشتی داشته باشند. محققان خاطرنشان کردند که در آغاز همه گیری، ووهان تنها ۲.۷ کارمند داشت. برخی از کلینیک‌ها که از استخوان‌های برهنه‌شان خالی شده بودند، مجبور شدند به دلیل شیوع ویروس در شهر تعطیل شوند.

روزها پس از اعلام اولین مرگ ناشی از کووید، موج شروع به تغییر کرد. یک قرنطینه در سطح شهر اعمال شد. دولت شهر شروع به درخواست کرد که شهروندان دارای علائم برای معاینه به مراکز بهداشتی اجتماعی اسکورت شوند. این امر به کاهش بخشی از فشار بر بیمارستان ها کمک کرد. اما کلینیک ها برای مقابله با این مشکل تلاش کردند. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن مانند فشار خون بالا یا دیابت داروها و معاینه‌های خود را در بیمارستان‌ها دریافت کرده‌اند. زمانی که بیمارستان‌ها ارائه چنین خدماتی را برای محدود کردن جریان مردم متوقف کردند، قرار بود تسهیلات اجتماعی کنترل را در دست بگیرند. آماده نبودند. دانشگاهیان گفتند: «در سرتاسر شهر، مراجعه به پزشک یا دریافت داروهای خود برای بیماران سرپایی مبتلا به بیماری های مزمن دشوار شد.

از آنجایی که ویروس دوباره شیوع پیدا می کند، مقامات در تلاش هستند نشان دهند که آمادگی بیشتری دارند. دولت شهری در پکن می‌گوید که تا پایان نوامبر – یک هفته قبل از برچیده شدن مکانیسم‌های اصلی صفراوی کووید – ۲۴۰ مرکز بهداشت اجتماعی پایتخت کلینیک‌های تب راه‌اندازی کرده‌اند. ظرف چند روز دیگر، ۱۱۰ یا بیشتر باقی مانده نیز آنها را باز کردند.

اما تا همین اواخر آنها مشغول واکسینه کردن افراد نبودند. امی، یک وبلاگ نویس در شهر کونمینگ، می گوید که شش ماه پیش در کلینیک محلی خود کاملاً واکسینه شده است، اما از آن زمان در مورد یک تقویت کننده چیزی از آنها نشنیده است. (واکسن‌های ساخت چین، تنها نوع مجاز در چین، نسبت به واکسن‌هایی که معمولاً در کشورهای ثروتمند استفاده می‌شوند، مؤثر نیستند.) آزمایش او به تازگی مثبت شده است، با علائم خفیف. اگر قرار بود جدی تر شود، توصیه رسمی این است که او ابتدا به کلینیک اجتماعی خود مراجعه کند. اما امی اصرار دارد که با وجود صف‌ها و کوتاه بودن مشاوره، به بیمارستان برود. او می‌گوید کیفیت مراقبت در آنجا بهتر است.

ترفند یا درمان؟

دیدگاه امی تعجب‌آور نیست. سیستم مراقبت های بهداشتی چین و توانایی موسسات مراقبت های بهداشتی آن برای پاسخگویی به شرایط اضطراری مانند کووید، هنوز با بسیاری از مشکلات مشابهی که در طول SARS مشهود بود، مواجه است. در سال ۲۰۱۷، دولت اجازه نداد بیمارستان‌ها داروهای ضروری را به‌عنوان راهی برای کسب درآمد بفروشند – اقدامی که باعث نارضایتی شدید مردم شده بود. اما بیمارستان ها هنوز راه های دیگری برای کسب درآمد پیدا می کنند، مانند تجویز درمان های غیر ضروری، از جمله مراقبت های گران قیمت بستری. برای جذب مشتریان، اسکنرهای براق و وارداتی MRI و سایر ابزارهای تشخیصی را خریداری می‌کنند و هزینه‌های بالایی را برای آزمایش‌ها از بیماران دریافت می‌کنند، زیرا حوزه‌های مراقبتی کمتر جذاب اما مهم نادیده گرفته می‌شوند.

از سال ۲۰۰۱، به لطف طرح های بیمه ای دولت، پرداخت از جیب مردم برای مراقبت های بهداشتی از حدود ۶۰ درصد هزینه های بهداشتی خانوارها به ۳۰ درصد کاهش یافته است. “چین سالم”، گزارشی در سال ۲۰۱۹ توسط WHO، بانک جهانی و دولت چین. اما این رقم همچنان بالاتر از میانگین حدود ۲۰ درصد در OECD، باشگاهی از کشورهای ثروتمند بود.

انگیزه سود در بیمارستان ها طوفانی از انحرافات را به وجود آورده است. یکی در کمبود تخت های مراقبت های ویژه در کشور مشهود است، مشکلی که با افزایش موارد جدی کووید بدتر می شود. قبل از همه‌گیری، بیمارستان‌ها به ارزش خود فکر کرده بودند. چرا باید برای نصب آن‌ها و آموزش کارکنان متخصص هزینه کرد، در حالی که می‌توان با تمرکز بر نیازهای قابل پیش‌بینی بیماران مبتلا به بیماری‌های غیرواگیر، مانند سرطان و بیماری‌های قلبی، جریان درآمد پایدارتری ایجاد کرد؟ با افزایش سن جمعیت، تغییر سبک زندگی و تضعیف سلامتی، این موارد به سرعت در حال رشد هستند.

در اوایل دسامبر، دولت به بیمارستان‌ها دستور داد که از آماده بودن تخت‌های مراقبت‌های ویژه برای بیماران کووید، از جمله تخت‌هایی که برای انواع دیگر بیماری‌ها در نظر گرفته شده است، اطمینان حاصل کنند. در این ماه، دولت گفت که در حال حاضر حدود ۱۰ نفر به ازای هر ۱۰۰۰۰۰ نفر وجود دارد که افزایش زیادی نسبت به ارقام رسمی اخیر حدود چهار نفر است.

اما مدل‌سازی اکونومیست نشان می‌دهد که هنوز فقط یک سوم از تعداد مورد نیاز برای مقابله با موج کووید (نگاه کنید به نمودار ۲). کمبود ظرفیت مراقبت های ویژه یکی از دلایل اصلی حفظ سیاست صفر کووید بوده است. افزایش آن در حال حاضر با کمبود مزمن پرستاران با مهارت های لازم کمکی نخواهد کرد. کسانی که بیشتر از کسری مراقبت های ویژه رنج می برند، افرادی هستند که در مکان هایی غیر از بزرگترین شهرها زندگی می کنند، جایی که شیک ترین بیمارستان ها در آنجا متمرکز شده اند. در روستا، بسیاری از “پزشکان” روستاها حتی مدرک دانشگاهی ندارند.

دولت به وضوح از این مشکل آگاه است. آخرین طرح اصلاحات بهداشتی آن که در سال ۲۰۱۶ منتشر شد، بر نیاز به یک سیستم مراقبت اولیه موثر تأکید می کند. میلیاردها دلار برای تقویت امکانات در سطح جامعه هزینه کرده است. اما جذب استعدادها برای حرفه پزشکی به اندازه کافی سخت است – حقوق ها و احترام عمومی برای پزشکان نسبتاً پایین است. خشونت علیه پرسنل پزشکی رایج است که اغلب به دلیل قیمت های بالای خدمات آنها ایجاد می شود. متقاعد کردن پزشکان برای کار در مطب عمومی خارج از بیمارستان ها حتی سخت تر است. با امکانات و داروهای گران‌تر کمتری که در اختیار دارند، پزشکان جامعه فرصت کمتری برای افزایش حقوق خود دارند.

نه آنها و نه پزشکان بیمارستان‌ها، انگیزه زیادی برای بهتر کردن سیستم دارند. در حالت ایده‌آل، مراکز مراقبت اولیه باید افرادی را که نیاز به مراقبت ویژه دارند به بیمارستان‌ها ارجاع دهند، که به نوبه خود باید بیماران را برای درمان معمول بازگرداند. اما ارجاع‌ها می‌تواند کسانی را که آنها را از مشتری محروم می‌کند، محروم کند و پزشکان تمایلی به از دست دادن تجارت ندارند. جورج لیو از دانشگاه لاتروب در ملبورن خاطرنشان می کند که حجم مراقبت های ارائه شده توسط کارکنان بهداشتی محلی در چین در دهه گذشته افزایش یافته است، اما سهم آنها از کل کاهش یافته است. او می گوید: «این به این دلیل است که آنها هنوز با بیمارستان ها رقابت می کنند.

با افزایش موارد کووید و دولت‌های محلی تلاش می‌کنند تا تسهیلات مراقبت‌های اولیه را برای منحرف کردن بیماران از بیمارستان‌های بیش از حد طولانی افزایش دهند، برخی بارقه‌ای از امید را مشاهده می‌کنند. در وی چت، اخبار سلامت، سخنگوی وزارت بهداشت، گفت که تغییر توجه به کلینیک های اجتماعی “فرصتی” ایجاد کرده است. بخش تب آنها باید به یک ویژگی دائمی تبدیل شود، نه فقط مربوط به کووید، به طوری که افراد با درجه حرارت بالا دیگر نیازی به رفتن به بیمارستان احساس نکنند.

تعجب آور است که چین، کشوری که میزبان دو بازی المپیک بوده و به فرود سفینه های فضایی روی ماه افتخار می کند، هنوز در حال بحث در مورد چگونگی ساخت کلینیک های بهداشتی اجتماعی است. که بیماران به آن اعتماد دارند و می خواهند از آن استفاده کنند. اگر همه‌گیری کووید بتواند تغییرات مورد نیاز را تسریع کند، برخی از رنج‌هایی که ایجاد می‌کند بیهوده نخواهد بود. ■

مشترکین می توانند در ثبت نام کنند Drum Tower ، خبرنامه هفتگی جدید ما، برای درک آنچه جهان از چین می سازد—و چین از جهان چه می سازد. و همه داستان‌های ما مربوط به همه‌گیری را می‌توانید در مرکز کروناویروس ما پیدا کنید.