هزاران سرباز اوکراینی ناپدید شده اند عمل

VANYA KOLOMIYETS در ۱۹ آوریل در یک آتش سوزی در نزدیکی لیمان، در منطقه دونتسک ناپدید شد. یکی از سربازان یگانش سقوط او را دید، اما به شدت مجروح شد که نتوانست به او برسد. این منطقه که چندین روز بر سر آن جنگید و اجساد از هر دو طرف پراکنده بود، توسط روس ها تسخیر شد. اوکراینی‌ها حتی نمی‌توانستند از پهپاد استفاده کنند تا ببینند چه چیزی به دلیل پارازیت روسی اتفاق افتاد. تانیا کولومیتس، خواهرش که در پولتاوا، منطقه ای در شرق کیف صحبت می کرد، گفت: “اطلاعات موثقی وجود ندارد که او در آنجا دراز کشیده است.” شاید او هنوز زنده باشد.

ماه گذشته مقامات اوکراینی گفتند که کمی بیش از ۷۰۰۰ سرباز در عملیات مفقود شده اند. برای خانواده هایی که از اخبار ناامید هستند، مه جنگ با رویه پیچیده بوروکراتیکی که در حوزه قضایی غیرنظامی و نظامی قرار دارد و اغلب کند و بی پاسخ است، عمیق تر می شود.

آناتولی اوستاپنکو، یکی از اعضای کمیته پارلمانی اوکراین برای امور کهنه سربازان، از دولت می خواهد که بهتر عمل کند. او می‌گوید: «اگر دولت سربازان را بسیج می‌کند، باید مسئولیت رسیدگی به این موضوع را در صورت مفقود شدن آن‌ها داشته باشد. بر اساس قوانین فعلی، سربازان اوکراینی< /a> افرادی که در عملیات ناپدید می شوند مشمول همان رویه هایی هستند که غیرنظامیان مفقود شده اند. این مسئولیت بر عهده خانواده است که عزیز مفقود شده خود را گزارش دهند و وضعیت تحقیقات را پیگیری کنند. آقای اوستاپنکو می‌گوید این سیستم باید سال‌ها پیش اصلاح می‌شد.

در عرض ۴۸ ساعت، والدین خانم کولومیتس اخطاریه‌ای از اداره ثبت نام ارتش محلی دریافت کردند که وانیا به عنوان فهرست شده است. گم شده اما آنچه در آینده اتفاق خواهد افتاد کمتر مشخص است. خانم کولومیتس می گوید: «ما نمی دانیم به چه کسی مراجعه کنیم، به کدام درها بکوبیم. از نظر تئوری، خانواده‌ها ابتدا باید گمشدگان خود را در پلیس ملی ثبت کنند، پلیس یک پرونده تشکیل می‌دهد که سپس می‌تواند به SBU، سرویس‌های اطلاعاتی داخلی، یا GUR ارسال شود. اطلاعات نظامی، برای تحقیقات بیشتر وزارت ادغام مجدد سرزمین های اشغالی موقت مسئولیت نظارت و هماهنگی برای همه افراد ناپدید شده اعم از نظامی، غیرنظامی یا کودکان را بر عهده دارد. در عمل تعداد بیشماری از آژانس ها با حوزه های قضایی، منابع و تخصص وجود دارد. خانم کولومیتس می‌گوید: صادقانه بگویم، نمی‌دانم چه کسی باید این پرونده را بررسی کند.

دیگران نیز مشکلات بوروکراتیک مشابهی دارند. هنگامی که شوهر گالینا واسیلویچ در ژوئن سال گذشته در نزدیکی سورودونتسک در لوهانسک کشته شد، چند تن از اعضای واحد او را دیدند که توسط گلوله تانک کشته شد، اما جسد او غیرقابل بازیابی بود و او به عنوان مفقود اعلام شد. قبل از ارجاع پرونده به دادستانی که وضعیت وی از “مفقود” به “قتل در سرزمین های اشغالی توسط فدراسیون روسیه” تغییر یافت، باید تحقیقات نظامی انجام می شد. سپس خانم واسیلویچ مجبور شد برای دریافت گواهی فوت یک وکیل استخدام کند. او می‌گوید: «ما برای مدت طولانی منتظر اسناد بودیم.

آقای اوستاپنکو اذعان می‌کند: «بوروکراسی وحشتناک است. او می‌گوید وقتی خانواده‌ها از او درخواست کمک می‌کنند، بیشتر شکایت‌هایشان به دلیل عدم ارتباط است. آقای اوستاپنکو می گوید: «آنها احساس می کنند گم شده اند. “آنها برای صحبت با بازپرس به ایستگاه پلیس می روند و به آنها می گویند، او هنوز نرسیده است، یا اوه، او تازه رفته است.” خانواده ها از هر کسی که فکرش را می کنند برای کمک تماس می گیرند: فرماندهان نظامی، ستاد کل ارتش، اداره روابط غیرنظامی و نظامی نیروهای مسلح، وزارتخانه ها، سردخانه های محلی. خطوط تلفن پاسخ نمی‌دهند، فایل‌ها باز می‌مانند، بازارسال می‌شوند و در انتظار هستند. آقای اوستاپنکو مادری را می شناسد که نه ماه منتظر بود تا پسرش، یک گارد ملی ناپدید شده در ماریوپل، رسماً به عنوان مفقود شده ثبت شود.

خانواده‌ها اغلب مجبور می‌شوند کارآگاه شوند و ویدیوهای آنلاین باریک و %D8%A7%D8%B3%D8%B1%D8%A7%DB%8C%20%D8%AC%D9%86%DA%AF%DB%8C %۲۰%D8%AF%D8%B1%20%D8%B1%D9%88%D8%B3%DB%8C%D9%87%20%DB%8C%D8%A7%20%D9%BE%D8%B3%D8%AA%20%DA%A9%D8%B1%D8%AF%D9%86%20%D8%AC%D8%B2%D8%A6%DB%8C%D8%A7%D8%AA%20%D9%85%D8%B1%D8%A8%D9%88%D8%B7%20%D8%A8%D9%87%20%D9%85%D8%B9%D8%B4%D9%88%D9%82%20%DA%AF%D9%85%D8%B4%D8%AF%D9%87%20%D8%AE%D9%88%D8%AF%20%D8%A2%D9%86%D9%87%D8%A7%DB%8C%DB%8C%20%DA%A9%D9%87%20%D8%AF%D8%B1%20%D8%B1%D8%B3%D8%A7%D9%86%D9%87%20%D9%87%D8%A7%DB%8C%20%D8%A7%D8%AC%D8%AA%D9%85%D8%A7%D8%B9%DB%8C%20%D9%82%D8%B1%D8%A7%D8%B1%20%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D9%86%D8%AF%20%D9%88%20%D8%AF%D8%B1%20%D9%85%D8%B9%D8%B1%D8%B6%20%D8%AE%D8%B7%D8%B1%20%D8%AC%D8%B0%D8%A8%20%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%87%D8%A8%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D9%86%20%D8%B1%D9%88%D8%B3%DB%8C%20%D9%87%D8%B3%D8%AA%D9%86%D8%AF%20%DA%A9%D9%87%20%D8%A7%D8%B7%D9%84%D8%A7%D8%B9%D8%A7%D8%AA%20%D8%B1%D8%A7%20%D8%AF%D8%B1%20%D8%A7%D8%B2%D8%A7%DB%8C%20%D9%BE%D9%88%D9%84%20%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D8%A6%D9%87%20%D9%85%DB%8C%20%D8%AF%D9%87%D9%86%D8%AF.%20%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%85%20%D9%88%D8%A7%D8%B3%DB%8C%D9%84%D9%88%DB%8C%DA%86%20%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D9%88%DB%8C%D8%B1%20%D8%A7%D8%AC%D8%B3%D8%A7%D8%AF%20%D8%B1%D8%AF%20%D9%88%20%D8%A8%D8%AF%D9%84%20%D8%B4%D8%AF%D9%87%20%D8%A7%D8%B2%20%D8%B1%D9%88%D8%B3%DB%8C%D9%87%20%D8%B1%D8%A7%20%D8%A8%D8%B1%D8%B1%D8%B3%DB%8C%20%DA%A9%D8%B1%D8%AF.”>

“از نظر ذهنی بسیار دشوار است.” آقای اوستاپنکو می گوید. “این چیزی است که آنها ممکن است انتظار داشته باشند که محققان انجام دهند، اما آنها باید از این وحشت عبور کنند.”

اغلب اجساد را فقط از طریق DNA می توان شناسایی کرد. . اما آزمایشگاه‌ها بیش از حد بارگذاری می‌شوند و تاخیرها می‌تواند تا ماه‌ها طول بکشد. کمیسیون بین‌المللی افراد مفقود، یک NGO مستقر در لاهه که پروتکل‌هایی را برای شناسایی اجساد پس از جنگ بوسنی ایجاد کرده است، منابع خود را ارائه می‌کند، اما مقامات اوکراینی پای خود را برای امضای توافقنامه کشانده‌اند.

شوهر خانم کولومیتس افسر واحد برادرش است. بنابراین حداقل خانواده او می دانند که تلاش ها برای کشف آنچه اتفاق افتاده است انجام می شود. او امیدوار است که آنها بتوانند منطقه ای را که آخرین بار در آن دیده شده بود، پس بگیرند. خانم واسیلیویچ پس از ده ماه سختی خود در بلاتکلیفی قانونی، اکنون می‌تواند از مزایای دولتی که او و فرزندانش حق دریافت آن را دارند مطالبه کند، و یک درخت هلو را در کنار پنجره‌اش به یادبود کاشته است. او می گوید: «شوهرم عاشق کاشتن درخت بود. “درخت رشد خواهد کرد و من آن را خواهم دید.” ■