کامبوج در آستانه میزبانی از بزرگترین بزرگترین جهان است رویداد ورزشی

تاو بازی‌های آسیای جنوب شرقی (SEA) که از پنجم ماه مه در کامبوج آغاز می‌شود، تنها توسط ۱۱ کشور به رقابت می‌پردازند. اما با ۵۸۱ مدال در خطر – تقریباً دو برابر تعداد کسب شده در المپیک گذشته – آنها می توانند ادعا کنند که بزرگترین رویداد ورزشی جهان هستند. ورزشکاران در پیست، استخر و به روش‌های کمتر سنتی – از جمله مسابقه با موانع، جت اسکی و رقص رقابت خواهند کرد.

شامل چنین ورزش‌های مبهم (با تعریف ضعیف) یک SEA سنت بازی. میزبانان این رویداد که برای اولین بار در سال ۱۹۵۹ برگزار شد، اختیارات قابل توجهی در مورد فهرست آن دارند. برخی از انتخاب های آنها نشان دهنده تمایل به توسعه یک ورزش است. به عنوان مثال، با اصرار بدن نوپای کریکت کامبوج، این ورزش که به سختی در این منطقه انجام می‌شود، برای دومین بار در بازی‌های آینده حضور خواهد داشت. اما گنجاندن یک ورزش مبهم اغلب با گرسنگی میزبان برای مدال توضیح داده می‌شود.

کامبوج یک نیروگاه ورزشی نیست. در آخرین بازی‌های SEA، ۶۳ مدال کسب کرد (فقط از برونئی، لائوس و تیمور شرقی) این کشور شانس کمی برای رقابت با همسایگان بزرگتر و ثروتمندتر خود در اکثر ورزش های رایج دارد. ساده‌ترین راه برای افزایش مدال‌های آن، برگزاری رویدادهایی است که برای آنها رقابت کم یا اصلاً وجود ندارد. بازی‌های آینده همچنین ouk chaktrang، نسخه کامبوجیایی شطرنج، و kun bokator، یک هنر رزمی محلی را به نمایش خواهند گذاشت.

تاکتیک معمولا جواب می دهد. میزبانان بازی های SEA تمایل دارند مدال های بسیار بیشتری نسبت به خارج از کشور کسب کنند. وقتی فیلیپین میزبان بازی‌ها در سال ۲۰۱۹ بود، با ۳۸۷ مدال قهرمان شد – تا حدی به لطف گنجاندن بیسبال و سایر سرگرمی‌های فیلیپینی. در اجرای بعدی، در ویتنام، آنها حذف شدند و فیلیپین ۲۲۶ برد را برد.

چنین دستکاری به جاه طلبی های ورزشی گسترده تر منطقه لطمه می زند. بازی‌های SEA هر دو سال یکبار برگزار می‌شود تا به ورزشکاران کمک کند تا برای المپیک و بازی‌های آسیایی آماده شوند. اما وقتی منابع به سمت رویدادهای نامتعارف هدایت می شوند، ورزش های رایج آسیب می بینند. کشورهای جنوب شرق آسیا تنها ۱۳ مدال را در المپیک گذشته به دست آوردند.

تداخل با ترکیب نیز مانع دیگر هدف اعلام شده بازی ها: وحدت منطقه ای می شود. تایلند خشمگین است که به رویداد کیک بوکسینگ به جای «موای تای»، نام کامبوجیایی «kun khmer»— داده شده است. بایکوت بازی‌ها و رقابت منطقه‌ای تشدید شده است.

با این وجود، کسب مدال‌های زیاد برای تماشاگران خانگی خوب است، به‌ویژه برای رژیم‌های استبدادی مانند رژیم‌های استبدادی. کامبوج. مرد قدرتمند آن، هون سن، برای اولین بازی های کشورش هزینه های زیادی کرده است. (چین نیز با تامین مالی یک استادیوم جدید کمک کرده است.) ماه گذشته آقای هون سن اعلام کرد که بلیت بازی ها رایگان خواهد بود. پس از دهه‌ها جنگ و نزاع، کامبوج فرصتی برای نشان دادن پیشرفت‌های اخیر خود خواهد داشت. با برگزاری انتخابات عمومی در ماه ژوئیه، نخست وزیر آن نیز ممکن است فکر کند که این لحظه خوبی برای برانگیختن شور میهنی است. نه اینکه آقای هون سن واقعاً به آن نیاز دارد. او اطمینان داده است که مخالفان اصلی توسط دادگاه ها حذف شده اند. در سیاست و ورزش، برخی افراد برای پیروزی دست به هر کاری می زنند. ■